O 11 de
marzo, o día antes de que desen o estado de alarma polo virus, invitei a dúas
amigas miñas á casa e montamos unha pequena festa; logo saímos a dar unha volta
pola rúa para despexarnos, foi o último día que puiden saír coas miñas amizades
a dar un paseo. O día seguingte xa non se podía saír cos amigos nin ir de festa e
entristeceuemoito, custoume acostumarme a estar na casa tanto tempo e estaba
preocupada por como ía seguir o curso. Pasados uns días, comenzamos a recibir
traballos e seguir máis ou menos o curso.
A miña vida
cambiou por completo. Non podía axudar a miña nai na compra nin visitar a miña
avoa, e menos ver aos meus amigos. Os primeiros días o supermercado era un caos,
non había fariña nin alimentos básicos, pero o que máis faltaba era o papel
hixénico, quedeime abraiada, as estanterías estaban valeiras totalmente. Co
paso das semanas, as noticias comenzaron a darnos instrucións sobre a enfermidade.
Os casos empezaron a aumentar moito máis cada día e a xente empezouse a
asustar, provocando psicoloxicamente que as persoas teñan medo, polo menos no
caso da miña avoa.
No meu caso empecei
a usar luvas na compra normalmente, cousa que nunca fixera porque non me gustan
as luvas. Como pasou co papel, as luvas e o alcohol sanitario tamén escasearon
nos supermercados e farmacias, sendo imposible encontralo e se o encontrabas
tiña prezos moi elevados. Como lle paso a miña nai, costáronlle l dúas mascarillas
case 5€, unha estafa.
Estes últimos días entramos na primeira fasede desconfinamento, onde se podía saír a pasear e facer exercicio. Eu só saín dous días, un para facer exercicio no parque enfrente da miña casa e outro que fun dar un paseo coa miña nai. Sinceramente, non teño moitas ganas de
saír á
rúa, creo que teño o síndrome do páxaro enxaulado, e xa teño como costume
estar encerrada na casa e dáme preguiza
saír.
Cristina Vázquez Sánchez, 1º Bacharelato, Adultos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario