Historia de una gaviota y del gato que le enseñó a volar é un
libro que apela principalmente ao publico infantil e relata as aventuras de
Zorbas, un gato «grande, negro e gordo» cuxo inquebrantable sentido do honor
o conduce un día a comprometerse a criar un pitiño de gaivota. A nai do
pitiño, unha fermosa gaivota de plumas douradas, atrapada por unha ola de
petróleo vertido no mar por un buque embarrancado, lle entrega a Zorbas, pouco
antes de morrer, o ovo que acaba de poñer. Zorbas, un gato de palabra, terá dificultades para cumprir con dúas importantes promesas: non soamente criará ao
pitiño, senón que lle ensinará a voar. Os amigos de Zorbas, Secretario,
Sabelotodo, Barlovento e Colonello, axudarano coas súas novas
responsabilidades, xa que axiña se verá, como era de esperar, que coidar dun
pitiño de gaivota non é tan fácil para un gato máis ben acostumado á dura
vida no porto.
Escollín esta novela baseándome noutra novela do mesmo autor
que previamente lera: "Un viejo que leía novelas de amor". Xa por
entón cativoume a maña do autor para concienciar sobre os danos que o home
exerce na natureza e, descubrindo axiña que esta novela toucaba, aínda que de
xeito máis superficial, o mesmo tema, pensei que probablemente se trataría
dunha boa lectura.
Non me
arrepinto de ler esta novela. En primeiro lugar, debido ao uso simple da lingua
que fai pola audiencia infantil que pretende apelar, lese en apenas un par de
horas. A novela consegue
relatar unha historia adorable chea de ensinanzas para a vida das que non
soamente os máis novos poden aprender. Así, a perseveranza que Zorbas, o gato
negro, posúe, lle serve para cumprir a difícil promesa de coidar de Fortuna, o
pitiño da gaivota. Por outra banda, os gatos amigos, Secretario, Sabelotodo,
Barlovento e Colonello, ensinan unha característica importante da amizade,
mostrándose axiña tamén ávidos de coidar de Fortuna e que así Zorbas non teña
que facelo todo por sí mesmo. A novela ensínanos tamén a superar os nosos
temores máis grandes con entrañables oracións tales como "Soamente voa o
que se atreve a facelo". Sen embargo, existen cousas que desta novela non
acabaron de convencerme. Aínda que empatizar con Zorbas e os seus amigos gatos
non me resultou difícil, nunca puiden sentir verdadeiro cariño por Fortunata, o
pitiño da gaivota, máis do que me suscitou saber que era o principal personaxe
motor da historia. Ademais, pareceume que se podería ter conseguido falar de
polución de forma menos directa, por exemplo, a través do uso de metáforas. Os
exemplos que ao longo da historia encontramos referentes aos danos que o home
causa na natureza séntense forzados, como se o autor non soubese instruír sobre
o tema dun xeito máis sutil, cousa que, en realidade, non é así, como se pode
percibir a través da lectura da súa outra obra anteriormente mencionada. Pero
realmente penso que os aspectos positivos da novela conseguen esvaecer estas
nimiedades. É motivo de tristeza para mín non poder falar das últimas 20
páxinas da novela que, na miña opinión, foron fascinantes, porque arruinaría a trama dunha obra que supón unha travesía que calquera
na busca de, polo menos, un ápice de esperanza, debería emprender.
C. P. , Bacharelato Adultos.
