Día das Letras Galegas

 

Encontro con Ledicia Costas

 

Encontro con...

Un libro cada semana...ou cada mes..."El juego del alma"

 

New York, 2011. Unha moza  de quince anos aparece crucificada nun suburbio ás aforas. Miren Triggs, periodista de investigación do Manhattan Press, recibe de maneira inesperada un estraño sobre. No seu interior, a polaroid doutra adolescente amordazada e maniatada, cunha soa anotación: GINNA PEBBLES, 2002.

Miren Triggs e Jim Schmoer,  o seu antigo profesor de xornalismo, seguirán a pista da rapaza  da imaxe mentres investigan a crucifixión de New York. Así, adentraranse  nunha institución relixiosa con estraños rituais e submerxeranse nun escuro segredo que, de descubrirse, pode cambialo todo.

O autor, ao meu parecer, nunha das súas mellores novelas, coloca sobre a mesa as pezas dun thriller inquietante e introduce ao lector  nun xogo perigoso no que se aposta o máis prezado.  Quen se atreve a xogar coa alma?

                             Pablo Miñambres López-Perea.

Día do Libro

 

Un filme clásico, baseado nunha novela, cada semana, ou cada mes..."Sendeiros de Gloria".

 Vexo de novo,  oportunamente emitido, por desgraza, na televisión, "Sendeiros de Gloria", filme "bélico" que vin cando se estreou,  en 1986, recén levantada a prohibición de proxectalo (parece que a película resultou incómoda en varios países europeos, entre eles o noso), e que, pese a que as películas "de guerra" non me gustan, me conmoveu no seu día e volve facelo hoxe. 

O filme, que reflicte, parece, feitos reais, mostra non só o drama da guerra, neste caso para os que a fan por obrigación, os soldados, senón tamén a miseria moral  dos que pretenden trazar eses sendeiros de gloria aos que ironicamente se refire o título, por motivos case nunca éticos, levando por diante vidas humanas que nada lles importan; algún deles, por unha xustiza poética que poucas veces  se dá na realidade, acaba pagando un prezo polo seu proceder.

A película é breve, directa; contén escenas moi duras (a do fusilamento, por exemplo, non pode verse sen sentir arrepíos), pero o máis duro, na miña opinión, é o retrato dos mandos militares, que representan o peor da condición humana: a guerra é, para eles, unha partida que hai que gañar, ao custo que sexa (excepción, o Coronel Dax, personaxe íntegro, a única luz en medio do horror). Terrible.

                                                                                                            S.P.

Día Mundial da Poesía