O Faro de Sofía
Blog da Biblioteca IES P. Eusebio da Guarda
luns, 16 de maio de 2022
xoves, 12 de maio de 2022
sábado, 30 de abril de 2022
Un libro cada semana...ou cada mes..."El juego del alma"
New York, 2011.
Unha moza de quince anos aparece crucificada nun suburbio ás aforas. Miren
Triggs, periodista de investigación do Manhattan Press, recibe de maneira
inesperada un estraño sobre. No seu interior, a polaroid doutra adolescente
amordazada e maniatada, cunha soa anotación: GINNA PEBBLES, 2002.
Miren Triggs e
Jim Schmoer, o seu antigo profesor de xornalismo, seguirán a pista da rapaza da
imaxe mentres investigan a crucifixión de New York. Así, adentraranse nunha institución relixiosa con estraños
rituais e submerxeranse nun escuro segredo que, de descubrirse, pode cambialo
todo.
O autor, ao meu
parecer, nunha das súas mellores novelas, coloca sobre a mesa as pezas dun
thriller inquietante e introduce ao lector nun xogo perigoso no que se aposta o máis prezado. Quen se atreve a xogar coa alma?
sábado, 23 de abril de 2022
domingo, 27 de marzo de 2022
Un filme clásico, baseado nunha novela, cada semana, ou cada mes..."Sendeiros de Gloria".
Vexo de novo, oportunamente emitido, por desgraza, na televisión, "Sendeiros de Gloria", filme "bélico" que vin cando se estreou, en 1986, recén levantada a prohibición de proxectalo (parece que a película resultou incómoda en varios países europeos, entre eles o noso), e que, pese a que as películas "de guerra" non me gustan, me conmoveu no seu día e volve facelo hoxe.
O filme, que reflicte, parece, feitos reais, mostra non só o drama da guerra, neste caso para os que a fan por obrigación, os soldados, senón tamén a miseria moral dos que pretenden trazar eses sendeiros de gloria aos que ironicamente se refire o título, por motivos case nunca éticos, levando por diante vidas humanas que nada lles importan; algún deles, por unha xustiza poética que poucas veces se dá na realidade, acaba pagando un prezo polo seu proceder.
A película é breve, directa; contén escenas moi duras (a do fusilamento, por exemplo, non pode verse sen sentir arrepíos), pero o máis duro, na miña opinión, é o retrato dos mandos militares, que representan o peor da condición humana: a guerra é, para eles, unha partida que hai que gañar, ao custo que sexa (excepción, o Coronel Dax, personaxe íntegro, a única luz en medio do horror). Terrible.
S.P.