Un libro cada semana...ou cada mes..."El arte de no amargarse la vida"

 

Este é un libro de crecemento persoal, escrito polo psicólogo Rafael Santandreu. No libro, o autor dinos que moitas veces nos preocupamos demasiado por cousas simples, ou cousas do futuro e tamén do pasado e esquecemos desfrutar do presente, que é o que realmente importa nas nosas vidas; debemos aprender a soltar os apegos e así obteremos máis tranquilidade.

Ao sentirnos mal ou deprimidos despois dun fracaso, só perdemos máis o tempo. O autor fala das necesidades que a sociedade nos crea, por exemplo, moitas situacións en que necesitamos ter alguén ao noso lado para ser felices, converterse en alguén na vida, ter bens propios, que outros che digan como debes desfrutar da vida...Pero Santandreu di que os seres humanos somos máis que iso, non necesitamos bens materiais ou luxos para alcanzar a felicidade . Intentemos ignorar este dogma moi marcado na sociedade e darlle só a importancia necesaria, sen chegar a extremos. Isto non quere dicir que nos resignemos, senón que intentemos cambiar para mellorar.

Santandreu suxire que debemos dar uns pasos, o primeiro é detectar os pensamentos irracionais que nos provocan estes sentimentos de angustia , e o segundo, proceder a romper con esas crenzas, deixar de pensar nelas e buscar solucións , e, por último, plantexar crenzas racionais.

Este é un libro motivacional, que axudou a moitas persoas en momentos  moi difíciles das súas vidas. O libro ensina a deixar de lado eses problemas e a establecerse emocionalmente, e dános solucións para os nosos problemas mentais, que inflúen nos nosos estados afectivos. Permanecer atado ás precupacións  lévanos á depresión; debemos aprender a deixar ir e só así teremos unha mellor calidade de vida, pese ás circunstancias que esteamos atravesando.

                                                                       Candy Estefany Chino Quispe, 1º Bacharelato Adultos. 

Un filme, baseado nun libro, cada semana...ou cada mes... "O ceo de medianoite".

 

Agustín, un científico que, despois dunha evacuación, decide quedar só no Ártico, tenta contactar cunha nave espacial que, tras unha misión nunha das lúas de Xúpiter, tenta regresar á Terra. Agustín quere evitar que un equipo de astronautas volva a casa, xa que isto implica unha morte inevitable, porque se produciu unha misteriosa catástrofe global que deixou o planeta nun estado inhabitable.

 

 

"Ceo de Medianoite", filme baseado na novela "Good morning, Midnight" da escritora Lily Brooks Dalton, é unha película peculiar: aínda que ao principio parece aburrida (non explican porque a terra está nese estado, que é a enfermidade terminal de Augustine e incluso a razón pola que unha misión tripulada é enviada á lúa K-23), acaba por ser bastante entretida, tendo un par de "xiros argumentais" moi interesantes preto do final. 

 

En xeral, unha película relativamente entretida, perfecta para un sábado ou un domingo pola tarde, e como non contén escenas de +18, é aceptable  para ver en familia. Póñolle un 7 sobre 10.

                                              Francisco Santiago Montero. 1º Bacharelato Adultos.

Un libro cada semana...ou cada mes..."O tío Petros e a Conxectura de Goldbach".

 "O tío Petros e a Conxectura de Goldbach" é unha novela divulgativa,en concreto de divulgacion matemática. Nela temos dous personaxes principais: Petros,un matematico xubilado, antisocial e frustrado, e por outra banda temos a o seu sobriño,o cal é un mozo que ten un interese e talento matemáticos fóra do normal. Nesta novela veremos anécdotas de moitos matemáticos famosos e os seus sentimentos respecto ás matemáticas, sentimentos como a obsesión e tolemia fronte á beleza matemática. A historia xira en torno  á Conxectura de Goldbach, un dos problemas matemáticos máis antigos sen resolver. A novela empeza cando o noso protagonista decátase de que os seus pais estan planeando  facer unha comida familiar, pero decátase de que o seu pai e a súa nai non queren convidar ao seu  tío, Petros. O protagonista pregúntalles  aos seus pais  cal é a razón para no querer convidar o seu  tío; os pais explícanlle que o seu tío é un ser humano estraño, antisocial e incapaz de manter unha conversación normal co resto da xente. Esta explicacion foi o que fixo que o noso protagonista empezase a sentir interese no seu tío. Ao final,  os seus pais convidan a Petros tras as súplicas do seu fillo. O noso protagonista coñece a Petros e queda totalmente decepcionado tras ver nada máis que a un vello antisocial sen nada especial aparentemente. Cando a cea termina, o protagonista pregúntalle aos seus pais  por que o seu tío eran tan antisocial e tiña eses ollos de peixe morto durante toda a cea. O pai cóntalle ao seu fillo a historia de Petros:  O seu tío, Petros, fora  de xoven; un importante e talentoso matemático; desde  a escola notábase un talento matemático especial nel, diferente ao resto. Cando Petros escribía ecuacións matemáticas no encerado era como estar a ver a representación dos pensamentos de Deus escritos en linguaxe matemática.  Tan alto era o nivel de Petros que puido traballar cos mellores matemáticos do mundo sendo practicamente un neno. Petros sentíase o novo Mesías, podía resolver calquera teorema matemático sen ningún problema, pero a soberbia tería que chegar ao seu fin;  Petros atopa a que sería a súa inimiga até a súa morte, A Conxectura de Golbach. Petros namora totalmente da Conxectura, se a resolvía, sería tan grandioso e tan lembrado como o foron Arquimedes, Newton ouEnstein, pero Petros no daba resolvido a Conxectura de Golbach, só deixaba de facer cálculos matemáticos para comer e ir ao baño. Petros tiña unha amante, a cal  acabou casando con outro home debido á obsesión de Petros coas matemáticas. Petros non tivo ningunha amante máis nin tivo fillos; cando chegou a os 45 anos deixou as matemáticas e foi vivir ás aforas nunha vila, para estar illado da xente e vivir coa vergoña en soedade.

 Cando o fillo termina de escoitar a historia sente pena e fascinación polo seu tío; desde ese momento o neno esfórzase moito máis na escola e sobre todo na materia de matemáticas para así poder chamar a atención do seu tío. A seguinte vez que se atopan,  o neno dille ao seu  tío que quere ser matemático, o tío dúbida de que o seu sobriño teña talento matemático para poder exercer a profesión, e  proponlle un problema matemático, dille que llo resolva en 2 semanas, e daralle o seu  beneplácito para que poida estudar matemáticas; o neno acepta o reto. Tras pasar o tempo, o noso protagonista ve que no pode resolver o problema, e téntalle  preguntar a algún profesor ou compañeiro para que o  axuden a resolvelo, pero prometéralle ao seu tío que non pediría axuda e non buscaría  información do problema que lle puxo. Ao final,  acaba caendo ante a tentación de preguntarlle a un profesor, quen  lle preguntou  quen fora  o tolo que lle puxera ese problema. O  protagonista díxolle que fora  o seu tío,  o cal fora  matemático; o profesor cóntalle que ese problema era de feito a Conxectura de Goldbach.. O protagonista vai enfadado xunto ao seu tío, pregúntalle que por que lle  puxo un problema que nin sequera el  fora  quen  de solucionar durante toda a súa vida. O seu  tío rise e dille que se non pode resolver ese problema, estaba condenado a ser un matemático mediocre,  como el mesmo se consideraba. O protagonista di  algunhas feas palabras ao seu  tío e vaise. Pasaron os anos e o protagonista non volveu ver ao seu tío nin a saber del, ao final non estudou matemáticas,senón que estudou historia das matemáticas. Ao estudar esta materia, o protagonista puido entender como funcionan as matemáticas e como funcionan as mentes dos matemáticos, tendo mas empatía co seu tío. O protagonista contacta co seu tío de novo e cóntalle a sua experiencia estudando historia das matemáticas;  empezan a falar sobre anécdotas de matemáticos e sobre a natureza da beleza matemática. O que non sabía o protagonista é que  espertara de novo o amor do vello Petros polas matemáticas. Pasan os anos e de súpeto chaman ao teléfono do protagonista:  é a súa prima,  que lle di que o seu tío estivera  incomunicado durante varios días, era raro nel agora, xa que  restablecera  bastante a comunicación coa súa familia.  O protagonista vai á casa de Petros, atópase o seu  tío morto sentado no sofá , cun lapis na man e cunha folla na mesa;  a folla parecía ter ecuacións e sucesións matemáticas, que  el sabía que estaban relacionadas coa  Conxectura de Goldbach.  Vendo cada unha das  contas de ecuacións,1 por 1 ,deuse  conta de que o seu  tío  terminara o seu traballo, pero  que aínda  no podía saber se realmente  resolvera a Conxectura de Goldbach. Ao final da  historia, varios matemáticos analizaron as solucións  de Petros e verificaron que si, Petros resolverá  a Conxectura de Goldbach.

 Estendinme bastante pero é  que a novela é complexa, moito máis que o meu resumo, tiven que saltarme varios sucesos pero creo que o esencial da  obra quedou exposto. A miña  conclusión sobre esta obra é  que é   realmente fermosa, desde o principio até o  final. Fala sobre moitos matemáticos,  os cales se obsesionaron coas   matemáticas até  un punto realmente preocupante, mesmo algúns chegaron a suicidarse. Isto obviamente non é de bo agrado, pero realmente nesta novela podes sentir que é  o que sentiron moitos matemáticos e realmente entendes que é  a beleza das matemáticas.  Gustaríame ter desenvolvido  mellor esta recensión sobre esta obra xa que o merece, pero no puiden dedicarlle demasiado tempo. Espero que calquera persoa que lea isto,  lle dea unha oportunidade a esta obra e se deixe levar pola  beleza das  matemáticas.

                   Francisco Roberto Lara Míguez. 1º Bacharelato Adultos.

                                         

Un filme cada semana...ou cada mes..."Escape room"

 

Película estadounidense de 2019, que trata sobre seis descoñecidos que teñen que resolver puzzles para pasar por habitacións sen morrer no intento. É unha película interesante, que amosa unha gran imaxinación e envólvete  moito na situación; ademais, déixate, á súa maneira, participar nos puzzles e desenvolver o teu inxenio.

O filme, porén, ten erros, por exemplo, que ao principio che conta o final, o cal elimina un pouco a sorpresa do que sucederá, aínda que se desfruta, igualmente, moito. Garda unha mensaxe moi clara: que ti es o dono do teu destino e non só hai un camiño na vida. 

                                             Álex Santos Fernández, 1º Bacharelato Adultos.

                          

Concurso de videorrecitado de poemas

 O departamento de Lingua castelá e Literatura convocou 

no mes de abril  un concurso de videorrecitado de poemas

entre o alumnado de ESO e Bacharelato.

Os participantes debían gravar vídeos recitando os seus 

poemas, nos que podían utilizar efectos visuais e sonoros, 

caracterizacións... 

Os premios repartíronse en dúas categorías: un para 1º, 2º 

e 3º de ESO; e outro para 4º de ESO e 1º e 2º de Bacharelato.

Os premiados recibiron diploma e un cheque regalo 

por valor de 30 euros en libros.

Iria López Iglesias, alumna de 2º de ESO, 

gañadora do concurso de videorrecitado de poemas 2021

 

Un libro cada semana...ou cada mes..."El chico de las bobinas"

 Nil Roig é un rapaz que pasa  ó día na bicicleta transportando bobinas dun cine a outro na cidade de Barcelona. O día do seu décimoterceiro aniversario é testemuña dun crime no portal da súa casa. Mentres o asasino foxe despois de ameazalo, o moribundo entrégalle ao neno un cromo dun famoso actor de cine da época,  que é moi perseguido por un ex comandante da Gestapo e un policía sen escrúpulos. O feito de que o asasinado lle entregue a Nil o cromo pronunciando o nome do seu pai desaparecido arrastrará ao neno a resolver un segredo do pasado que pagará moi caro.

Esta novela retrata unha Barcelona de luces e sombras onde as mulleres que aparecen teñen unha fortaleza incomparable, xa que a guerra civil foi moi dura.

                                          Pablo Miñambres López Perea, 2º Bacharelato Adultos.

Un filme cada semana...ou cada mes..."300"

 

Dende tempos antigos escoitamos falar do noso valente pasado; daqueles tempos nos que se falaba de grandes pobos que loitaron pola súa liberdade ante enormes exércitos, sobre valentes guerreiros que arriscan todo por amor, coraxe, honra e orgullo...  A película 300 trasládase a estes tempos que antes se caracterizaron pola honra  ante todo 

"Espartanos ... esta noite cearemos no inferno" : con esta frase podemos definir 300, unha película que se centra en Esparta,  unha das culturas máis enigmáticas da historia. Poderíase dicir que son excepcionais,  porque son unha cultura eminentemente bélica, dedicada enteiramente á guerra. Teñen un código de honra sobre o que significa ser espartano e dela sae unha clase heroica como antes  nunca se vira.

A trama describe a historia do rei espartano Leonidas e dos seus 300 guerreiros espartanos que loitaron ata a morte contra un "rei-deus" persa, Xerxes e o seu exército de soldados. Debido á furia da batalla, a raíña espartana intentou obter o apoio de Esparta para o seu marido, convocando ao senado espartano, xa  que "O rei morrería se non enviaran o exército", pero o senado traizoou a toda Esparta e e non se puido enviar o exército, deixando a Leonidas e os seus 300 homes abandonados no campo de batalla. Leonidas deu a vida por Esparta, polo honor da súa terra, demostrando que o sangue espartano é sangue de guerreiro.

Esta película é moi boa xa que nos dá boas mensaxes,  como a coraxe de Leonidas ao loitar só cos seus 300 homes contra o exército de Xerxes;  unha historia que nos fala de loitar sabendo que non se pode gañar. Outro valor   é  o amor da  muller espartana, que  deu  o seu corpo para salvar ao seu marido; todos estes elementos xustifican o éxito de 300.

En conclusión, recomendo esta película, porque, ademais de proporcionar mensaxes positivas, estas van acompañadas de efectos cinematográficos que nos levan a mergullarnos no pasado.

Tamén quería, para rematar, poñer en relación a temática da película coa dun poeta que estudamos este curso, Eduardo Pondal, o cal en poemas como "Morrer en brando leito" menciona os heroes  que protagonizan o filme e mostra a súa admiración polos valores da antiga Esparta.

                                           Gema Conde Negreira, 1º Bacharelato Adultos.