Releo, unha vez máis, ao Mestre do relato. Conmóveme novamente o coñecemento da alma humana por un home que morreu tan novo.
Os contos de Chejov móstrannos todos os matices da condición humana, ás veces a través de historias terribles, pero a maioría en pequenas historias, de xente común, moitas veces aparentemente, só aparentemente, intranscendentes, que soen deixar unha sensación de fracaso (con frecuencia o personaxe, que parece vivir nunha harmoniosa normalidade, descobre, de súpeto, como nunha revelación, unha insatisfacción profunda que cambia a súa vida) e que encerran sempre unha fonda penetración na psique de personaxes diversos, que aparecen ante nós tan reais nas súas emocións que parece que os coñezamos en persoa. E iso, a pesar de tratarse de contos escritos no século XIX en Rusia. Pero esa é a grandeza dos clásicos, e Chejov éo: transcender o espazo e o tempo para facerse eternos e universais.
S. P.
