Antes de comezar
o confinamento tomabámonos a broma esta situación, xa que viamos nas noticias
todo o que ocorría en China, despois chegou a Italia, e aínda así, non o
considerabamos moi serio. Pero no momento en que chegou a España, foi cando nos empezamos a tomar máis en serio esta
situación. Nos primeiros días, a xente seguía desobedecendo, seguían sen crer
que era certo o estado de alarma que estabamos vivindo, pero ao longo dos días,
a situación “normalizouse”.
Ao principio,
resultoume moi duro aceptar esta situación, pero despois de estar xa más de
corenta días na casa estoume acostumando a esta nova normalidade , e aínda que eu pensaba que sería ao revés, agora non estou
tan agobiada de estar na casa como antes. Xa que eu teño problemas
respiratorios non adoito saír, salvo algún día para baixar ao meu can, pero
normalmente o baixa a miña irmá, xa que non deixa de ser unha situación perigosa.
A situación de
desconfinamento, a verdade é que me da un pouco de medo, debido á pouca
responsabilidade social que nos caracteriza, por desgraza. A verdade é que me
encantaría volver á normalidade canto antes, pero sempre que sexa nunhas
condicións seguras, e nas cales non perigue a saúde da xente.
Polo tanto, teño
de dicir que ao principio resultoume unha situación moi difícil, como ben dixen
antes, pero a día de hoxe, pasados xa moitos días na casa, podo dicir que o
único que quero é que esta situación acabe, pero sobre todo, que a saúde
permaneza, para seguir facendo una vida o máis normal posible, aínda que xa
saibamos, que iso vai a tardar moito en conseguirse.
Tamén o bo de
esta situación é aprender dos pequenos detalles, e grandes momentos, que
moitas das veces non valoramos. E sobre
todo, aos que temos cerca, aínda que non os poidamos ver.
Iria López Otero, ESA 3, Adultos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario