Comecei o confinamento un día antes ca os meus compañeiros por prescrición médica; pero desde o minuto 0 do estado de alarma, xa supoñía que esta pandemia "histérica" e histórica ía durar máis de 15, 30 ou 40 días incluso; como una moza diagnosticada de trastorno mixto de depresión e ansiedade grave, pensei que afogaría nun vaso de auga, sen embargo, foi todo o contrario. Fago máis actividade da que facía antes (aínda que pareza incríbel, vivir nun quinto sen ascensor nunha pandemia está moi ben), subes, baixas, subes, volves a baixar, un pouco de bicicleta, uns abdominais e un pouco de exercicio de peito , unhas horas de clase e xa pasou case o día.
O que peor levo é a ansiedade, cando todo o exercicio anterior é ineficaz, intento mitigala lendo libros sobre dereito, ou política, (isto é algo que me apaixona, aínda que me ten horas ensimismada e deixo algunhas clases abandonadas ata que me é imposíbel pospoñelo máis).
Polo demais, todos os días son iguais; despertar, almorzar, facer a comida, exercicio, deberes, sacar a gata a pasear polas escaleiras e pouco máis. Destes corenta días e algo que levo confinada, só saín tres á rúa, non me gusta nada o ambiente tétrico que se ve polas rúas, a xente que mira con desconfianza, é indescritíbel. O único bo que se podería sacar deste confinamento é que fixemos amizade cos veciños do terceiro; son moi amables e fanlle a Pedro moitísimos biscoitos e tortas de queixo. Eu, a verdade é que non teño apenas fame e estou perdendo peso, supoño que podemos chamarlle operación bikini do 2021.
Outra cousa boa deste confinamento, aínda que non me faga moita falta nestes momentos, é que comecei a sacar un curso de dereito e psiquiatría criminal, algo de paixón nestes momentos de incertidume.
Andrea Olveira Davila, 1º Bacharelato Adultos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario