Departamento de Francés
Normalización lingüística
Máis de douscentos seres, de toda condición social e moral, revelan segredos cos que marcharon á tumba, emocións agachadas, relacións prohibidas, miserias, grandezas...En definitiva, ofrecen, post- mortem, un retrato da condición humana no que nos podemos ver reflectidos todos.
Escrita cun ton grave, como corresponde ao contido do libro, pero non exenta ás veces dun certo humor amargo, con referencias históricas e culturais que a fan unha lectura en ocasións difícil, é, en todo caso, unha obra profunda, orixinal e moi interesante.
S.P.
O filme ten un escasísimo argumento: un torpe actor, invitado por erro a unha festa nunha mansión de Hollywood, acaba provocando situacións desastrosas que transforman a inicialmente aburrida festa nunha loucura.
Ademais da comicidade das situacións, a película ten outros alicientes, como a atmosfera pop deses anos 60, cheos de optimismo e color, e resulta visualmente moi atraente, unido isto á música de Henry Mancini, moi ben conxuntada coa acción; tamén se pode percibir a sátira social : os invitados ao party son, na súa maioría, xente superficial e baleira e, no fondo, máis extravagantes que o tenro e desastroso protagonista, un home cheo de valores que, despois de todo, é máis normal que o resto dos personaxes.
Para finalizar o verán cun sorriso, "The party" é un filme estupendo.
S.P.
É unha película de desastres, cunha boa historia; está ben rodada, con bos efectos especiais. O actor que fai o papel protagonista é bo. A película non nos deixa aburrir até o final.
Carlos Lemus Holguín.