Ricardo
Carvalho Calero (30/10/1910, Ferrol - A Coruña - 25/03/1990, Santiago de
Compostela - A Coruña), foi unha das figuras máis relevantes da cultura galega
da segunda metade do século XX, desenvolvendo unha traxectoria vital vinculada
á historia do galeguismo: foi membro do Seminario de Estudos Galegos e
colaborador da revista Nós, participou na redacción do Estatuto de autonomía de
1936, aplicou activamente as estratexias de recuperación da súa lingua.
Na creación
literaria, sentíuse primeiro, poeta. O seu primeiro libro de poesía galega
"Vieiros" (1931) e o último "Reticências..." (1986-1989)
saíron á luz en 1990. Foi tamén o autor de obras teatrais como narrador e
asinou, entre outras cousas, a primeira novela en galego da posguerra, "A xente na Barreira" (1951), gañador do premio convocado por Bibliófilos
Galegos, e a novela "Scórpio", Premio da Crítica de 1987.
Ademais de ser
escritor, historiador literario, crítico literario, filólogo e lingüista, o que
é máis destacable é a súa dedicación á docencia. Dende 1950 foi nomeado
director do Colexio Fingoy de Lugo, pasando a súa incorporación ao Instituto
Rosalía de Castro, Santiago en 1965, ata que chegou a ser o primeiro profesor
de Lingua e Literatura Galegas (1972) e dedicouse desde entón exclusivamente na
Universidade e ata a súa xubilación, en 1980. Publicou numerosas obras
relacionadas coa lingua e literatura galegas destinadas a afirmar a súa
docencia universitaria e a súa proxección social, como "Historia da
Literatura Galega Contemporánea" (1963) e "Gramática elemental do
galego común ”(1966), manuais esenciais para varias xeracións de estudantes de
lingua e literatura galegas.
L.L., 1º Bacharelato Adultos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario