Filme considerado clásico, dirixido por un cineasta tamén clásico, baseado nunha obra teatral de éxito, Arsénico e encaixe antigo (esta sería a tradución do título orixinal) é un exemplo de humor enlouquecido (con algúns, non todos, elementos de screwball comedy), puramente negro que, a case oitenta anos da súa estrea, provoca reaccións moi diversas: desde quen o considera unha xenialidade, até quen acha que envelleceu mal e que graza ten pouca.
Un crítico de teatro, recén casado, encóntrase, na casa das súas anciás e encantadoras tías, coa sorpresa de que estas son, en realidade, unhas asasinas en serie; iso sí, como o título en español indica, "por compasión". O filme ten un ritmo trepidante, ás veces mesmo esgotador; está protagonizado por un grupo de personaxes extravagantes algúns, decididamente desequilibrados outros, e dá unha visión "amable" da loucura...até que aparece o personaxe que aporta ao argumento un toque de cine de medo: o irmán psicópata do protagonista (que lembra ao Frankenstein protagonizado por Boris Karloff). Para algúns, esta segunda parte da película perde a "frescura" da primeira, dándolle un xiro que non lle acae ben.
Ao ser un filme baseado nunha peza teatral, tanto as interpretacións (tendentes á "sobreactuación"), como a escenografía e a iluminación resultan teatrais; isto, unido á fotografía en branco e negro, pode resultar disuasorio para os espectadores actuais, afeitos a outro tipo de cinema. Por outra banda, o humor, xénero sempre difícil, pode resultar neste caso, para algúns, rancio. Pese a todo isto, pode ser unha experiencia interesante para o alumnado achegarse a un cine tan diferente daquel ao que están afeitos.
S. P.
