Hoxe hai 48 días que estou de confinamento e cada día me acostumo máis a estar na casa; foron uns días moi duros. O outro día fun ao súper e pois...que raro é todo, cada día normas diferentes, dáche até medo saír da casa...Ás veces querería estar na barriga de miña nai outra vez, alí estaría máis protexida.
Levántome todos os días e fago a mesma pregunta, cando acabará todo isto?. Todos os días falo coa miña familia en Brasil: polo que sei, alí non está nada fácil, o presidente está pouco preocupado. Polo menos na miña cidade, ao sur de Bahía, non hai ningún caso, abriron os comercios e a xente está traballando xa ; noutras cidades hai moitos casos e xa están poñendo regras como as de aquí. O presidente está dando axudas económicas ás persoas máis afectadas. pero algunhas persoas non están tomando moi en serio a cousa, moitos van a bares, praias, etc.
Cando pase este perigo, espero que a xente se una de novo, algúns lamentarán as súas perdas, outros tomarán novas decisións, soñarán novas imaxes, crearán novas formas de vivir e xuntos curaremos a Terra por completo, tal como eles foron curados.
Pávila Juliane De Oliveira Santos, ESA 2, Adultos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario