Desgraciadamente ou, quizais máis
ben, grazas a Deus ou por sorte, este texto carece de testemuños terribles e
infortunados referentes ao COVID-19, que nestes momentos aínda difunde no mundo
a desgraza como unha maldición dun Deus que non distingue entre merecedores de castigo e
os que non o son.
E digo desgraciadamente porque o
morbo parece incitar a lectura con maior eficiencia. Pero tal vez isto sexa algo
bo: penso que todos xa tivemos suficientes malas noticias. De calquera xeito non
hei de anticiparme posto que non podo ler o futuro, e por seguro moitos dos
afectados pola infección non preveron a aproximación do mal semanas antes, cando
o microscópico tamaño dun virus aínda era motivo de infravaloración.
Pese a que, en realidade, xa se vía
vir, penso que o recordo do momento no que me achegaron as noticias sobre a
cancelación das clases ata novo aviso así como o inicio do confinamento
permanecerá na miña memoria vivamente por sempre, do mesmo xeito en que soemos
rememorar momentos de especial importancia.
Tremor, estupefacción e confusión
mesturadas cun sinfín de preguntas resultarían nunha irresolución
imposible de expresar con palabras que, durante as seguintes semanas, me
perseguiría sen cesar.
A marea retrocede antes dun tsunami,
e son os ignorantes os que, pola súa ignorancia, tardarían en percatarse do
perigoso futuro que estaba por chegar.
Despois da irresolución xurdiu a
preocupación: a cancelación das clases supuxo para min motivo de gran
desasosego: contemplo a accesibilidade á educación como un dos poucos métodos
para min de alcanzar un futuro estable. A tristura que isto me provocou levoume
a afastarme do poco mundo que me restaba por un tempo e, con isto, a
comunicación cos meus amigos comezou a mermar.
Din, sen embargo, que o home é,
psicoloxicamente e por natureza, un ser sociable. Abraioume completamente a
descuberta da nostalxia polas cousas máis simples neste mundo. Eu, dende
nacemento introvertido, desexaba retornar aos tempos en que intercambiar un
simple saúdo con coñecidos ou manter unha conversa con amigos eran consideradas
pouco excitantes e incluso, ás veces, banais. Pero non hai que deixarse
derrubar polo afastado do noso alcance, non?
Entretanto, acostumeime á confusa
situación de confinamento. Se cabe, a miña condición de persoa que, en
realidade, rexeita a idea de poñer un pé sobre a estrada, axudoume enormemente
a superar a necesidade de moitos de camiñar novamente con liberdade. Pero estou
seguro de que o máis necesario nestes momentos, deixando á parte a importancia de
lavar as máns, é, nesta orde, a intelixencia, a mesura e a persistencia. Polo
contrario, encontrarémonos atrapados nun círculo vicioso no que os mesmos
sentimentos negativos reaparecerán. Todos nos mareamos por dar tantas voltas.
C. P. 1º Bacharelato Adultos.
.
Ningún comentario:
Publicar un comentario