O día 13 cumprín un mes de confinamento na casa. Que raro todo...Foi un mes moi triste. E non quería deixar pasar a oportunidade de mandar amor a todos os que están pasando por este mal momento. Oxalá que pronto poidamos xuntarnos todos de novo, poidamos camiñar nas rúas, respirar aire puro sen medo e que a xente non teña medo de saudar, abrazarse...Que todo volva á normalidade de poder tomar un bo café nunha cafetaría, de poder saír de festa cos amigos, de poder vivir a vida como se non houbese un mañá.
Fun dúas veces ao súper e ningunha á farmacia, afortunadamente. Érgome con forzas e animada, dou grazas ao universo. Fago uns saúdos ao sol e organizo a rutina do día a día. Estou ben, creo que engordei, xa que na rutina non hai moito que facer, a non ser comer, durmir, tele, etc. Cada día aplaudo ás oito. De día non miro as noticias, pola noite, si. Intento practicar regularmente deporte, fago videochamadas á miña familia e saio a aplaudir cada noite ao persoal sanitario. Xamais pensei que se puidese achar tanto en falta o contacto físico. Nunca pensei que a distancia xeográfica doese tanto no corazón.
Así está sendo o meu confinamento.
Pávila Juliane De Oliveira Santos, ESA 2 Adultos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario