UN
LIBRO CADA SEMANA.
SEMANA
DO 13 AO 17 DE OUTUBRO
Este
día, xoves 9 de outubro, fun coa miña
amiga Leo, cormelá ata as abeacas (na cerna), ás Portas Ártabras, ao acto de
presentación dun libro. Aquilo foi apoteósico. Entraron os próceres herculinos
(Felipe Senén, Manuel Rivas, Xurxo Souto) ao son das buguinas (os carous que
anunciaban o peixe nas ágoras galaicas, nas prazas das vilas, lugares e
aldeas), bañados por unha multitude de xente amante do mar e de nós que encheu
o local. Leo, unha servidora e outra ducia de persoas fomos convidador por
Felipe, ártabro señor, a pasar á rebotica, ao ‘backstage’… Tedes sorte de poder estar aí, nesa especie de cuarto de Lugrís…
Por
suposto que tivemos sorte. Oír a apaixonada defensa do mar e dos homes do mar
que colonizaron medio mundo falando galego é unha especie de privilexio
inesquecible.
Tomei
catro notas das sempre inmorrentes palabras de Rivas: relembrou o seu periplo
no Xurelo (outro Beagle, sen dúbida),
recordou cando este recanto marítimo do noroeste era un lugar de botaren os países
alleos lixo nuclear; atraeu a nosa atención coa descrición da biblioteca que
hai no libro de Souto, a do capitán Nemo,
a Biblioteca do Nautilus, unha nave que
atravesa os tempos, igual có cuarto das “Metamorfoses” de Kafka, é o cuarto da
Humanidade, é o noso cuarto. Situaba a oratoria do Rivas, e mais a pluma de
Souto –así na literatura como na vida real dos mariñeiros galegos- o Gran Sol coma un espazo mítico, sempre noso,
coma un gran Far West…
Estarmos con Xurxo Souto é gañarmos tempo:
todo o contrario que lle pasaba a Óscar Wilde, cando contaba, tras atopar aquel
seu coñecido parlamentario “estiven tres minutos con el e perdín tres anos”,
con Xurxo gañamos anos, saber e vida.
E inda
dicía máis, sempre a propósito desde libro –grande en extensión, rico en
anécdotas e retrincos de épica próxima, fresco coma as meigas do día-, este libro, perdón, este país é un país anfibio. Un país anfibio! Que fermosura de
imaxe…, desde logo é un país de moitas lendas de vilas asolagadas, e de homes
peixe como non relata o propio Xurxo Souto (retomando fontes máis antigas). Un país que non acaba na terra. “Ainda ha
muita terra que se esconde”, dicía Camoens.
A estas
alturas da película imaxino que xa saberedes cal é o libro que quero
recomendarvos para as vacacións, para ir gozando a grolos, para asolagarse
nesas páxinas da xeografía anfibia. Non é unha obra na que un deba buscar tanto
valores literarios en sentido estrito ou académico, como valores de memoria e
sal, de méritos que xacían en cemiterios mariños e agora son rescatados da man
de Xurxo Souto nun esforzó titánico de vida e xustiza poética.
Son os Contos do mar de Irlanda, do autor
coruñés Xurxo Souto.
Aí medra de novo o carballo que había na Praza
de Pontevedra coruñesa, onde se espetaban as fouces da sega. Aí se bota un
pulso á unidade e fraternidade entre Vigo e Coruña, como Deus manda. Aí se cede xenerosamente a voz aos
protagonistas reais, os navegantes do Gran Sol. Segue este libro o ronsel –salvando
as varianzas formais- doutros autores galegos, como Freixanes (a epopeia dos
mariños pontevedreses) e Neira Vilas (os mariñeiros no Golfo de México). Honra
e gloria aos heroes anónimos de Galicia!
Navegar
é preciso, viver non é preciso…
(Mª Rosario Soto Arias, membro equipo Biblioteca do IES 'Eusebio da Guarda', A Coruña)
Ningún comentario:
Publicar un comentario