CONMEMORACIÓNS

24 DE OUTONO: DÍA DA BIBLIOTECA

A UNESCO DECLARA O 24 DE OUTUBRO ‘DÍA DA BIBLIOTECA’.  

“FAGAMOS DA BIBLIOTECA A NOSA NOVA CASA” 

Para celebrar este día seleccionamos páxinas maxistrais sobre o libro, a lectura e as bibliotecas. Unha páxina cada día desta semana.

LUNS 20.

O LABIO DOS LIBROS

Teimo falar hoxe dunha caste de homes polos que sinto unha clase de envexa. Tamén eu ao decorrer de moitos anos fun catecúmeno da súa eirexa, ceibe, solta, espallada por todas as latitudes. Inda o son hoxe o maior tempo que podo. As definicións xerais non din ren. Mellor lembrar algúns instantes do catador de viños espirituais.

                Sae pola mañán, xa tardeiro; pois non ten obrigas graves coa sociedade. A xente atafégase nas mil e unha angueiras da vila. Co sol das once cada un adquire a máxima prestancia no desenrolo do seu papel: o comerciante, o funcionario, o cobrador do banco, a rapaza que, na galería asoellada, atormenta a cruel dentamia dun piano. O fino catador de esencias e de formas é cidadán do mundo e de todas as cidades. Olla con simpatía os bagaceiros do xardín municipal e os retirados que esculcan unha vegada máis nas lembranzas de Ultramar para obter a conversa da mañán. Na mesiña, acarón do leito, fica, cuáseque esgotado o derradeiro libro. Chegou o sono, ás apalpadelas, polos mecos das liñas imprentadas, alargando o interese das páxinas no solpor do durmir. Quizais a mañán figure tinxida polas coores do libro. Quizais figure máis nova que endexamais. O costume de ler é, sen dúbida, o mellor remedio pra espaventar os costumes. Pode que na librería da casa agarden volumes virxes, e de fixo outros dignos de máis fonda meditación. Mais a novidade imponse rexida por misteriosas afinidades electivas que non se quer definir, pois os ceibes membros da confraría foxen de profundar. Sempre son mozos. Todo o seu vivir esbara por riba dos perigos da especialización. No escaparate do libreiro locen títulos; dubídase un instantiño. Cada libro fai unha chamada, desperta un gustar, unha arela, unha debilidade. Son como as mulleres do Sultán. O catador demora gustosamente a escolleita. As editoriais debían pensar moito na cortina tipográfica do libro que ao igual que a do froito determina en grande parte o movimento da man cara o bolso. Inda restan unhas horas da mañán; pode ser que dinantes do xantar vaia a lectura debullada. Moitos vermouths bébense no café deserto soio polo pracer de esculcar os miolos do libro mercado.

                Teño coñecido moitos catadores de libros, mais coido que en poucas partes hai tantos como na nosa terra. Hainos ricos e pobres, calados e faladores. Moitos foxen das clasificacións feitas pola opinión meia; son os máis ditosos, os que mellor zugan os froitos do vivir. Pois nisto, coma no amor,  o segredo presta un feitizo máis á voluptuosidade.

                Son os verdadeiros e desinteresados gustadores das ideas e das formas. Compóñense pasaxeiras familias espirituais, acampan ao igual dos xitanos baixo toda especie de arboredos e de arquitecturas. Os primeiros en albiscar as novidades son tamén os derradeiros en esquencerse. Eternos estudantes sen obxecto preciso, viven sempre na curiosidade da adolescencia. Non lle piden aos libros nin sona, nin proveito. Hainos de tal xeito puros que despois de seguir todos os cursos non queren o título pra se non sentir demarcados. O seu tempo e o seu espazo mídense por cronoloxías e coordenadas particulares. Algúns déixanse levar por un xeito de método envolto nas ondas da casualidade, da moda e do carácter. Sendo moito máis que o público corrente non chegan a exercer un maxisterio polo menos conscientemente. Por egoísmo, por ledicia, por humildade, ou por priguiza. Perderían o mellor de seu ser, pois son sustancia viva, coloide, que non se quer vertebrar e moito menos cristalizar. No vivir especializado de hoxe gardan un aristocratismo priguizoso, desinteresado, unha especie de antigo réxime que se mantén co traballo dos escritores e dos artistas. Percorrendo os catálogos crían cada día os praceres para o seguinte, e cando as urxencias do vivir lles obrigan a adoitar unha profesión, fano coa vergonza e a dor da independencia perdida.

                                                               D. Ramón Otero Pedrayo (publicado en  A Nosa Terra, nº 246, 1928)