CONMEMORANDO

ANTROIDO 2015.

Todo chega (e todo pasa). E chegou o Entroido. Varios membros do equipo da Biblioteca, en colaboración co profesorado do primeiro ciclo da ESO, fortemente “motivado” –quizais presionado fose máis exacto- polas ganas que tiña de disfrazarse a rapazada, organizaron a movida desta mañá na sala de Usos Múltiples. 

Primeiro baixaron os de primeiro, os catro grupos de golpe: mentres actuaba 1º A, as xentes de B, C, D estaban de espectarores; logo baixaba o A do escenario e subía o B, e así sucesivamente. Cando remataron de actuar os primeiros, abandonaron Usos Múltiples e entraron os de segundo da ESO. Do ximnasia trouxeron bancadas de madeira que son máis baixas cás cadeiras, puxéronse diante para que a visibilidade fose boa.

O equipo de son fallou bastante (NECESITAMOS URXENTEMENTE TAMÉN AQUÍ UN MECENAS...) e impediu que se lucisen os de 2º A (á cuarta intentona desistiron enfadados e xa non houbo ocasión de que repetisen). E é que, claro, a música resulta imprescindible. Tivemos que soportar estoicamente moita pachangada nun volume insufrible, cousas e temas que non creo pague a pena mentar, incluso se volveu a vista atrás, moi atrás, traendo á palestra aquilo de Dale a tu cuerpo alegría Macarena..., e oíuse igualmente algo moi coreográfico: levantaban mans, brazos, facían variadas figuras e acenos co corpo mentres berraban cuchara, cucharón, salero ou algo así...  Pero tamén presenciamos coreografías máis dignas ao meu humilde entender: vou referirme a  un par delas: unha de country –non identifiquei ben a autoría, pero dígovos que non estaba mal, e sei do que falo, na miña óese de cando en vez a Lucinda Williams, a Steve Earle, John Hiatt, Steve Van Zandt...-, coas mellores rapazas de botas e sombreiros guai na primeira fila, espectaculares, brillantes danzarinas senón minoicas, si galaico-countrianas; e logo é imposible non mentar as actuacións do grupo de 2º C, baixo a sempre traballada dirección da súa profesora de lingua, Ana Rey. Unha pasada. Primeiro escenificaron a secuencia da barbería (no fondo na pantalla proxectábase do filme O gran ditador  de Chaplin: a toda mecha soaban as Danzas Húngaras). Soberbio, rapaces!, e logo escenificaron da Violetera, hispaniae filme, co tema musical correspondente; e esquecíame, unha secuencia da produción en cadea de Tempos modernos, sempre de Chaplin. Ana lucía o atuendo en branco e negro, co caxato, o pelo recollido baixo o sombreiro bombín. Bonita, bonita.

Souberon estar. Había cada tanto que mandalos calar pero nada grave. Rimos, aplaudimos, fixemos fotos. Sobre todo, estivemos xuntos. Unha morea de nenas, de nenos, de profes. Non faltou a directora. Entrou xa mediada a festa porque fixo de cicerone a unha visita, Mercedes Peláez, unha madrileña guapa que escribe nunha das mellores  revistas de arte de España (“Descubrir el arte”); Mercedes visitaba o Instituto buscando os lugares exactos onde estudou o Picasso rapaz. Alí mesmo, na que chamamos agora ‘Sala de Usos Múltiples’, alí daba as súas clases noutrora, principios do século XX, o pai de Picasso, D. José Luis Ruiz. 

O xefe de estudos fartouse de sacar fotos cunha máquina de tres estralos. Unha mañá estupendísima. E o Antroido non fixo máis que empezar...

Só nos resta darlles as grazas aos rapaces e rapazas do primeiro ciclo da ESO por manter viva a labarada lúdica (o espírito xogoral) e ás profesoras e profesores que contribuíron a que houbese festa: Ricardo Abad, Carmen Aquino,  Íñigo Fernández, Mar Fernández, Miguel García –que fixo de teloneiro eficiente-,  Juan Lence, Alba Lorenzo, Loli Martín, Beatriz Moreno Chus Quintáns,  Ana Rei,  Ricardo R. Abad, Beatriz Romero, Catalina Romero, Mar Sendino,  Silvia Veiga, Roberto Zuluaga (perdón se esquezo a alguén).

[Se queredes un comentario extra, rapaces, relembrade isto: a boa arte –o bo cine neste caso- dá para moito, é inmorrente].

(Mª Rosario Soto Arias, membro do equipo da B.E. do IES ‘Eusebio da Guarda’ da Coruña).