xoves, 26 de febreiro de 2015

CONMEMORANDO O NACEMENTO DE ROSALÍA



II MARATÓN DE LECTURA SOLIDARIO
(CARTEL ANUNCIADOR)


O luns 23 de febreiro celebramos o segundo maratón solidario, en honra de Rosalía de Castro. Recordade que o lema da nosa B. E. é este: A Biblioteca, espazo de humanidade, espazo de solidariedade.

Volveu ser unha aventura deliciosa.

 (A coordinadora do Club de Lectura, a quen lle debemos a idea do Maratón Solidario, Mª José Martínez Girón)
 Comentábame a catedrática Luisa Varela a ilusión que esta experiencia causa en varios, bastantes, dos seus alumnos. Algún dime: “profe, isto é o que relembrarei sempre..., o mellor do que levo vivido no instituto...”. E engade Luisa, auténtica profesional da ensinanza da lingua: “Dáte de conta, con esta iniciativa recuperamos algo que normalmente esquecemos, a oralidade, a faceta oral: o cara a cara coa voz, co interlocutor. Eu dígolles “recordade este momento no futuro, cando teñades que falar en público, tende presente que fostes quen, recordade incluso que foi unha boa experiencia”.


Pouco máis teño que dicir. Estamos pendentes de recibir unha crónica da ideóloga do maratón. Mentres tanto, adxuntamos un poema da autoría do pai dunha das nosas alumnas, que veu ex profeso, lelo, declamalo mellor dito.  Reafirmámonos así na idea básica de que as iniciativas da nosa B. E. están abertas sempre a todos os membros da Comunidade Educativa.
(Mª Rosario Soto Arias, membro do equipo da B.E.)



 (Pai dunha nosa alumna, bo poeta, membro amable da nosa Comunidade Educativa)



"Escucha esta canción tan dulce y queda
que si llora es tan sólo por gustarte".
                          Paul Verlaine, Cordura (1881).

Un cisne nada despacio,
dejando una estela sin fin,
pirámide de plata que se abre
y forma en la punta una i.
La raya roja desciende
por el plumaje hasta ir
a dar en el agua honda:
el escalofrío es gentil.
Hunde una isla su gasa
con grupa de elefante gris
y el sol, indefinidamente,
sangra como un jabalí.
El canto del petirrojo,
fantasma, dríada, hurí,
salpica de ojos el bosque,
pasa como el ferrocarril.
Gamos y ardillas sucumben
en su atención para oír.
Intensa curiosidad
la del salvajismo pueril.
El cisne, nave vikinga,
nada siempre hacia el cenit
(lo dice el romanticismo
y seguro que es así).
Llévame, negro velero,
cisne visto en un tapiz;
yo soy la orilla y tú el junco,
inclínate suave hacia mí;
tú eres la brisa y yo el árbol,
agítame, péiname a mí;
soy la culpa y tú el pecado,
condúceme dentro de ti.
¡Qué poco se quedan las musas
y qué pronto se han de ir!...
Otro les dará un vistazo
y volverá las hojas porque sí
en el gabinete de estampas, bostezando,
de la Biblioteca Nacional de París.

                       Saxon Alasdair Grant
                                  (17 agosto 1992)








                    

Ningún comentario:

Publicar un comentario