Debido a un trauma na primeira infancia, Kevin sofre un trastorno disociativo de identidade (DID), máis comunmente coñecido como Trastorno de Personalidadeúltiple. Dentro del conviven 23 identidades diferentes. Entre elas están as personalidades de Barry, un aspirante a deseñador de moda; Dennis, un obsesivo-compulsivo que sempre foi subestimado; Hedwig, un neno traveso de nove anos, e Patricia, unha muller de gran autoridade que actúa sospeitosamente amable. Para facer fronte ao seu trastorno, Kevin recibe axuda do doutor Fletcher, un psiquiatra que dedicou a súa vida a defender a xente con DID. O problema xorde cando algunhas das personalidades máis problemáticas de Kevin elaboran un plan cun misterioso e nefasto propósito. É entón cando Dennis secuestra a tres mozas adolescentes. E axiña os prisioneiros, dirixidos por Casey, atópanse nun búnker subterráneo e as súas vidas dependen deste peculiar captor con personalidades cambiantes.
O ritmo, perfecto. Pasan os
seus 152 minutos sen notalos e as escenas lentas e rápidas mestúranse para
marcar un paso coa consistencia suficiente para non aburrirse en ningún momento.
As escenas construíronse coidadosamente, a súa disposición e iluminación xogan
un papel importante na forma en que a cámara as captura e as mostra aos
espectadores.
Os entornos, o suficientemente
brillantes como para saber o que está pasando pero sen a luz para ver todo, deixan sombras en case todas as escenas e os primeiros planos da cara
convértense nunha característica fundamental da película. Aínda que estas tomas
compleméntanse con escenas máis abertas nas que o único que se pode mirar son
as caras dos protagonistas.
Múltiple mantén en todo
momento a tensión de descubrir quen é o verdadeiro protagonista da película.
Por un lado está Kevin (ou calquera das súas 23 identidades) e, por outro, as
rapazas secuestradas, Casey Cooke, e das que os flashbacks recorrentes nos
amosarán o seu pasado e o que ten que ver co presente.
En conclusión, é unha película
espectacular en que temas como trastornos psicolóxicos e sobre naturais son
tratados e na que os actores destacan as súas habilidades actorais (especialmente
Kevin, que ten que cubrir 24 papeis).
Recomendo ver esta película un fin de semana
mentres goza dun saboroso pudin.
Francisco Santiago Montero Rieiro. Adultos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario