Ciclo "Monsieur Hulot", de Jacques Tati.

   Protagonizados por un personaxe, monsieur Hulot, que interpreta o seu  creador, Jacques Tati, revisamos catro filmes  deliciosamente naífs, positivos, vintage, cun humor non apto para todos os gustos (o humorístico é quizais o xénero máis difícil), bastante anticuados nalgunhas cousas mais estrañamente modernos noutras. Son: Les vacances de Monsieur Hulot (1953), Mon oncle (1958), Playtime (1967) e Trafic (1971).

   Cun escaso fío argumental, a sucesión de gags en que consisten ten como elemento unificador a presenza de Monsieur Hulot, personaxe estrambótico (del dixo o seu propio creador que é un inadaptado social e, seguramente, hoxe encaixaría nalgún diagnóstico psicolóxico), torpe, anárquico, bonachón, que lembra  algúns personaxes do cine mudo, co que estes filmes, aínda sendo sonoros (ben é certo que un sonoro onde os diálogos resultan case inintelixibles, substituídos por unha colección de ruídos e balbordos que, por veces, nin francés parecen) comparten bastantes características.  Ao cine mudo tamén remite a cantidade de golpes, accidentes, situacións esaxeradas ( na liña do chamado "slapstick")ou a sobreactuación dos personaxes, en especial o protagonista, que lembra tamén aos mimos.

 Nos filmes establécese unha contraposición entre a vida tradicional e a modernidade, especialmente en Mon oncle (o mellor dos catro filmes, na miña opinión) e Playtime. onde , pese  a ser filmes xa moi antigos, resulta  curiosamente actual a crítica aos edificios intelixentes, ás supostas bondades da tecnoloxía ou ao caos da vida urbana fronte á vida rural ou a dos barrios tradicionais, moito máis cálida e humana. Entre eses dous mundos  móvese Hulot, provocando estropicios que para algúns espectadores o fan encantador mais para outros teñen pouca gracia (lembramos de novo o difícil que é o xénero humorístico).

   En todo caso, e tras o visionado deste ciclo, que hai que facelo con calma e morosidade, como transcorre a vida que parece louvarse nos filmes, algúns, seguramente un pouco inadaptados como Mr. Hulot, ficamos  coa doce nostalxia dunha vida máis á medida do ser humano, menos enlouqucida e acelerada que a actual. Esa vida que se parece bastante á que levamos no verán.                                            S.P.

Un libro cda semana...ou cada mes..."Algo supostamente divertido que nunca volverei facer"

 Recuperamos, agora que están tan de moda os cruceiros, unha das primeiras recensións publicadas neste blogue, hai xa bastantes anos...E quzais máis de actualidade agora que no seu día...

Relín recentemente un libro que vos recomendo, un libro moi curioso. É Algo supostamente divertido que nunca volverei facer, de David Foster Wallace.É unha obra difícil de clasificar: trátase dunha reportaxe para unha revista, pero, en mans de Wallace, transfórmase nalgo a medio camiño entre o xornalismo e a literatura. É a crónica dun cruceiro polo Caribe que, a través dos ollos do autor,  resulta ser unha experiencia esgotadora, contraria ao que se promete desde os folletos publicitarios e que se irá facendo cada vez máis insoportable até chegar a presentar o desembarco como unha liberación.

   É unha obra humorística até o absurdo, cun estilo por veces prolixo (isto é o que menos me gusta) que desmitifica as supostas marabillas dos cruceiros paradisíacos e, por extensión, satiriza o consumismo salvaxe da sociedade estadounidense de finais do século XX (o libro é de 1997). 

   Moi recomendable para quen pense embarcarse este verán...

                                                                                                                 S.P.

Boletín verán 2025

 

                      César de la Fuente 

        na biblioteca do Eusebio da Guarda

 

O biotecnólogo e catedrático da Universidade de Pensilvania volveu ao que foi o seu instituto, o IES Eusebio da Guarda de A Coruña, para detallar no programa de La Voz en colaboración coa consellería de Educación, como aplica a intelixencia artificial na loita contra virus e bacterias superresistentes.

 

   

 

No centro da imaxe, César de la Fuente, xunto a directora do IES Eusebio da Guarda, Isabel Ruso, que chegou a darlle clase. Á dereita, o conselleiro de Educación, Román Rodríguez, que asistiu á entrevista realizada por Iago García. ubicado á esquerda. ANGEL MANSO 

 La Voz de Galicia 22/05/2025

Día das Letras Galegas: A poesía popular oral

 

Encontro con... María Reimóndez

 

Encontro con... Lois Pérez

Día do Libro 2025

 

 

Un filme cada semana...ou cada mes..."Jesus Christ Superstar"

 Recuperamos e publicamos, con motivo da Semana Santa, a recensión, feita en 2018, polo alumnado de 3ª ESO V (PMAR), que asistiu moi interesado á proxección deste filme do que oíra falar aos seus maiores.

   A película está baseada nunha ópera rock, baseada, á súa vez, no Novo Testamento, e conta os últimos momentos da vida de Xesús até que é crucificado, dándolles especial protagonismo a Xudas e María Magdalena. A película foi rodada en 1973, en plena época hippie e, aínda que é bastante fiel ao texto bíblico, resultou bastante atrevida naquel momento e provocou polémica pero acadou grande popularidade.

   Para algún de nós resultou interesante ver esta película xa que nos aporta información sobre outra relixión distinta da nosa; outros, en cambio, coñeciamos a historia narrada, aínda que nalgúns aspectos nos resultou curiosa, por exemplo, no referido aos sentimentos de María Magdalena ou o protagonismo concedido a Xudas.

   No relativo á música, vestiario, interpretacións, etc., a opinión xeral é que nos resulta un pouco anticuada: no caso do vestiario, totalmente hippie, houbo división de opinións, así como no referido á música e a coreografía, aínda que a opinión xeral foi que non nos entusiasmou que fose totalmente cantada. O que si nos gustou a todos foi a paisaxe, e a posta de sol final resultou emocionante.

                                                                   3ª ESO V. 2018.

Día das Artes Galegas

 

Día Mundial da Poesía