Día das bibliotecas

 

Cen anos do Seminario de Estudos Galegos

 

Día das escritoras 2023

 

Día das escritoras

 

Un libro cada semana...ou cada mes..."La familia grande".

 

   Unha portada (na edición española), un título (en español no orixinal; ignoro o porqué)  suxiren o paraíso: a familia (a de sangue e a outra, a dos amigos) que durante décadas se reúne en Sanary para desfrutar da natureza e, sobre todo, da liberdade, é a de Camille Kouchner quen, con esta novela testemuño,  sacudiu a sociedade francesa hai un par de anos, ao revelar que, nese aparente paraíso,  se agachaba o inferno dos abusos a menores. E, se o escándalo foi tamaño, foi porque a familia da autora, herdeira do espírito libertario do maio do 68, pertence á chamada "gauche caviar", elite política e social do país veciño (con membros do goberno francés e do parlamento europeo entre eles)

   Kouchner, despois da morte da súa nai, emprende unha viaxe emocional a un pasado escuro, ocultado, que a destruiu, até  que liberou  o segredo que gardaba e que a envolvía coma unha serpe (a hidra da que fala ao longo do libro). Asistimos ao derrubamento dunha familia disfuncional, cuxa visión da vida, supostamente positiva (a liberdade por enriba de todo) resulta unha absoluta falta de valores que acaba destruíndoos; e todo, agachado tras a consabida hipocrisía e, sobre todo, o silencio (sabíase...ou imaxinábase...)

   O estilo narrativo é directo, por veces un pouco desleixado; non se agochan os aspectos máis sórdidos da historia, aínda que tampouco se recrea neles. O ton é seco, cortante, transmite certa frialdade, o que dificulta a empatía coas vítimas do drama narrado.  En todo caso, a sensación que queda tras a lectura é demoledora: mesmo entre aqueles que din querer cambiar o mundo a mellor, habitan monstros.

                                                                                                                   S.P.

 

Un filme cada semana...ou cada mes..."Les misérables"

 

A que, polo seu título,  parecería enésima versión do clásico de Víctor Hugo, pese a algunhas ligazóns coa novela (a máis significativa das cales,  a cita final, a xeito de "moraleja"), é, en realidade, representante do que se podería denominar "filmes da banlieue", "xénero"  iniciado con La haine, con algún título que nos toca de preto aos que vivimos o mundo das aulas (Entre les murs), ou este filme, do ano 2019 pero oportunamente emitido na televisión coincidindo cos graves  disturbios recentemente producidos no país veciño.

  Neste "xénero" cinematográfico tan francés, móstrasenos a situación explosiva que se vive nun país que, pese aos esforzos de integración, parece ter fracasado, de xeito que moitos dos barrios das súas cidades son avesporeiros nos que o conflito estala, na maioría dos casos, provocado por certas intervencións policiais pouco ortodoxas.  Este filme, dirixido por Ladj Ly,  un ex-habitante de Montfermeil (comuna onde se desenvolvía parte da acción da novela de Víctor Hugo), barrio hoxe "quente" da periferia parisina, poboado, como o propio director di, por miserables coma os da novela orixinaria, ten un desenvolvemento moi dinámico, é moi entretido, mesmo  con toques de humor sarcástico. Mostra a difícil, pero harmónica á súa maneira, convivencia entre os diferentes grupos que viven no barrio. Os protagonistas son tres policías, de métodos que por veces resultan non só ilegais senón faltos de ética, e os nenos, esa "herba" mal coidada da frase que fecha o filme;  estes, reaccionando brutalmente a un comportamento igualmente brutal dos policías, van transformar, no tramo final, o que parecía unha historia case costumista, nun pesadelo.

Les misérables obtivo varios premios, críticas positivas e éxito de público. É, ademais dunha moi aceptable ópera  prima, un documento tristemente interesante para achegarse a unha realidade moi dura, Paréceme recomendable.

                                                                                               S.P. 

Un libro cada semana...ou cada mes... "Travesuras de Guillermo"

Recuperamos para este verán, unha das primeiras recensións desta  xa anciá sección do blog, sobre un clásico da literatura infanto-xuvenil, un pouco esquencido, coa esperanza, agora que está tan de moda o vintage, de que algún xove lector se sinta tentado a coñecelo...

Case todos os veráns, desde os xa lonxincuos da infancia, "viaxo" a unha idílica vila da campiña inglesa para acudir á miña cita con Guillermo Brown. E debo dicir que, aínda que se trata de literatura infanto-xuvenil, segue divertíndome e encantándome como naqueles anos en que eu tiña a idade do protagonista...Certo é que, daquela,  eu vivía as súas aventuras con esa  emoción que nunca máis se experimenta, e hoxe desfruto especialmente a ironía e o fino humor  co que a autora describe a sociedade inglesa das primeiras décadas do século XX.

Guillermo vive coa súa familia nunha apracible vila. Trátase dunha familia acomodada, sempre preocupada polas trasnadas de Guillermo, incorrixible capitán dos proscritos (panda de amigos que, comandados por el, organizan as aventuras máis enlouquecidas, froito da fantasía do protagonista quen , ideando unha realidade paralela, se mete en mil leas, das que non sempre sae ben parado). Guillermo, coma os nenos burgueses  de Os Biosbardos, de Blanco-Amor, odia as constricións da clase á que pertence,  e a maioría das súas aventuras xorde da fuxida, por medio da fantasía, desa realidade que detesta.

Mágoa que unhas historias tan deliciosas, que tanta felicidade proporcionaron a xeracións de nenos, (e non tan nenos) estean hoxe practicamente esquencidas...Desde aquí anímovos  a recuperalas. Vale a pena.

                                                                                                                S.P.