Xulia Alonso, Futuro imperfecto.
Algúns anos
despois da súa publicación chega ás miñas mans a novela autobiográfica Futuro
imperfecto, ópera prima de Xulia Alonso. Había tempo que unha obra non me
chegaba tanto ao corazón, pola emoción
que transmite, pola profunda verdade do que conta e por como o conta: sen
artificios, cunha linguaxe sinxela pero
moitas veces cargada de poesía e, sempre, de sentimento.
A novela é a
historia dunha xeración, a que nos os inicios da transición do franquismo á
democracia se viu seducida polos "paraísos artificiais" da droga
e pagou un duro prezo. Ese foi o caso de
Xulia e Nico, namorados na flor da súa xuventude (conmove a fotografía da
portada, eles dous xovens, fermosos), amándose profundamente até o momento da
morte prematura del, a consecuencia da SIDA, que levou consigo tantos mozos daquela xeración. Xulia
sobreviviu e, décadas despois, tivo forzas para contar, en forma de conversa co
amado que xa non está, esa historia de amor, a deles, pero tamén a da súa
familia e amigos, que nunca os deixaron
sós. E a súa historia individual, xa sen Nico, fóra xa da novela, que podemos
intuír chea de forza e dignidade, nos fai ter confianza na condición humana.
Lédeo, por
favor, se queredes comprobar como, ás veces, a literatura é unha maneira de
transmitir con palabras, as xustas, a VIDA.
Susana Piensos Linares.
Ningún comentario:
Publicar un comentario