luns, 29 de decembro de 2014

UN LIBRO CADA SEMANA



UN LIBRO CADA SEMANA

SEMANA DO 29 AO 2 DE DECEMBRO DO 2014

Hoxe aconséllovos que leades os relatos de Mario Benedetti. A edición de Alianza que teño na man é especialmente recomendable: “Cuentos. Edición ampliada y actualizada”, 2004. A selección de contos faina o propio autor. A receita destas pequenas obras mestras non é teoricamente difícil de enunciar: un bo tema ou subtema, unha sutil ironía nunca exenta de tenrura e unha linguaxe clara, moi pouco barroca.
Évos un libro redondiño: eu paseillo aos meus e tamén a unha amiga e ningún dos catro se sentiu decepcionado. Moi ao contrario. Son deses libros de mesiña de luz que se van relendo con ollos amorosos. Toca os temas de sempre: o amor pola cidade, Montevideo –onde vemos que camiñan homes con apelido galego, Varela por exemplo, por rúas non menos galeguistas, Pereyro, entre outras-, a amizade, o deporte nacional, a parella, os defectos da pequena burguesía, e a política. As feridas imposibles de cicatrizar que deixou a ditadura en moitos seres humanos sonnos presentadas con delicadeza certeira. Somos conscientes do horror, sorprendémonos unha vez máis de nós.
E hai moita metalinguaxe. Neste sentido hai un pequeno conto, unha xoia de fino humor lingüístico, engarzado arredor da fraseoloxía, que igual reutilizo eu calquera día nunha clase de lingua, é “El puercoespín mimoso”. Cópiovos un parágrafo. Xa remataredes vós a súa lectura.
 (Mª Rosario Soto Arias, membro do equipo da Biblioteca do IES 'Eusebio da Guarda')
 
-Esta mañana –dijo el profesor- haremos un ejercicio de zoomiótica. Ustedes ya conocen que en el lenguaje popular hay muchos dichos, frases hechas, lugares comunes, etcétera, que incluyen nombres de animales. Verbigracia: vista de lince, talle de avispa, y tantos otros. Bien, yo voy ahora a decirles datos, referencias, conductas humanas, y ustedes deberán encontrar la metáfora zoológica correspondiente. ¿Entendido?
-Sí, profesor.
-Veamos entonces. Señorita Silva. A un político, tan acaudalado como populista, se le quiebra la voz cuando se refiere a los pobres de la tierra.
-Lágrimas de cocodrilo.
-Exacto. Señor Rodríguez. ¿Qué siente cuando ve en la televisión ciertas matanzas de estudiantes?
-Se me pone la piel de gallina.
-Bien, señor Méndez. El nuevo ministro de Economía examina la situación del país y se alarma ante la faena que le espera.
-Que no es moco de pavo.


luns, 22 de decembro de 2014



UN LIBRO CADA SEMANA
SEMANA DO 22 AO 26 DE NADAL DO 2014
Fixádevos que coincidencia: estamos no Nadal e tráiovos un libro que transcorre na neve.
Un libro que me encantou, por certo. E non pensedes que é doado que me entusiasme unha obra de literatura xuvenil (cada cousa no seu tempo: cando tiña 13, 14, 15..., devoraba a Verne e a Baroja, en xeral devoraba toda novela que caía nas miñas mans, agora fíxenme máis selectiva, évos a vida). Titúlase Nox perpetua e o autor é Javier Negrete. Non é publicación recente, claro que dá o mesmo. Gústame todo: o contexto, os personaxes –pouquiños-, o misterio. E sobre todo atráeme o tema porque me identifico perfectamente coas ideas que expresa o autor. A pura forza do espírito move ao ser humano: un soño, a admiración ao seu mestre, o amor á muller. Máis nada. Pero aí está todo.
O título, Noite perpetua en galego, está tomado dun poema de Catulo. Espero que vos guste, se vos animades a lelo.
 Mª Rosario Soto Arias, membro do equipo da Biblioteca do IES Eusebio da Guarda.

 

martes, 9 de decembro de 2014

CONCURSO GAÑAPUNTOS



CONCURSO GAÑAPUNTOS


SEMANA DÉCIMO TERCEIRA


PREGUNTA: Dinos o autor e o título do libro ao que pertence este poema (2 puntos):


PARA vivir no quiero

islas, palacios, torres.

¡Qué alegría más alta:

vivir en los pronombres! 



Quítate ya los trajes,

las señas, los retratos:

yo no te quiero así,

disfrazada de otra,

hija siempre de algo.

Te quiero pura, libre,

irreductible: tú.

Sé que cuando te llame

entre todas las gentes

del mundo,

sólo tú serás tú.

Y cuando me preguntes

quién es el que te llama,

el que te quiere suya,

enterraré los nombres,

los rótulos, la historia.

Iré rompiendo todo

lo que encima me echaron

desde antes de nacer.

Y vuelto ya al anónimo

eterno del desnudo,

de la piedra, del mundo,

te diré:

“Yo te quiero, soy yo.”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

A resposta é: Pedro Salinas, "La voz a ti debida".
Gañadora: Alicia Cabana Noguera, 3º ESO.

UN LIBRO CADA SEMANA



UN LIBRO CADA SEMANA
SEMANA DO 15 AO 19 DE DECEMBRO


Mark Twain,  Un ianqui por Europa camiño de Terra Santa.

   Sempre me gustou a literatura de viaxes, é unha cómoda forma de viaxar sen moverse do sillón. E sempre me gustou Mark Twain porque me encantan os escritores con sentido do humor. As crónicas das viaxes polo mundo deste marabilloso autor ofrecen ambas as dúas cousas: viaxes e sorrisos (gargalladas ás veces). Hoxe coméntovos brevemente Un ianqui por Europa camiño de Terra Santa onde Twan fai a crónica desa longa peregrinaxe, sempre cunha visión crítica do que se vai atopando: xentes, paisaxes, costumes.  Na obra está o mellor Twain:
Irreverente: ...Quero dicir catro palabras referentes a Miguel Anxo Buonarrotti. Eu soía adorar o espléndido xenio de Miguel Anxo -ese home grande en poesía, escultura, pintura e arquitectura-, grande en canto emprendeu. Pero non quero a Miguel Anxo como almorzo, comida, cea...(...) en Xénova,el proxectouno todo. En Milán, el ou os seus discípulos proxectárono todo (...)En fin, ese eterno latoso proxectou a Cidade Eterna e, se non menten os homes e os libros, pintou todo canto nela hai.(...). Nunca  me sentín tan fevorosamente agradecido, tan calmado, tan tranquilo , tan cheo de paz  ,coma onte, cando me enteirei de que MiguelAnxo estaba morto.
Autocrítico: Unha pequena mesquita está no lugar antano ocupado, segundo a tradición, poa vivenda da viúva. Dous ou tres árabes anciáns están sentados á entrada. Entramos  e  os "peregrinos" arrincaron mostras dos muros (...). Era case o mesmo que arrincar anacos do corazón daqueles vellos árabes.
Reflexivo: Lagartos grises -eses herdeiros das ruínas e da desolación- móvense entre as rochas ou toman o sol, inmóbiles. Ali onde reinou e sucumbiu a prosperidade, onde houbo alegría e hai tristeza, onde brillou a pompa da vida, substituída agora polo silencio e a morte, alí establece o seu fogar o lagarto e búrlase da vaidade humana.
   Ás veces, porén, alguhas das súas observacións sobre a xente que se  vai atopando resultan pouco respectuosas;aforro exemplos, que atoparedes en abundancia ao longo da obra e que, aínda tentando entendelas como froito dunha mentalidade doutros tempos, son o que afea unha obra, polo demais, moi recomendable.
(Susana Piensos, prof. de Lingua Galega e Literatura no IES 'Eusebio da Guarda).
 


:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::





UN LIBRO CADA SEMANA


SEMANA DO 9 AO 12 DE DECEMBRO


The lovely bones”


“The lovely bones”, “Desde mi cielo” en español (traducida por Aurora Echevarría Pérez) é unha novela dramática curta da escritora estadounidense Alice Sebold. Trátase da historia de Susie Salmon, unha nena de catorce anos que é secuestrada, violada e asasinada polo seu veciño. A partir do momento en que ela morre, ascende ao ceo, onde narra a súa historia e observa os seus pais e amigos. A súa tráxica morte impídelle seguir adiante e tena amarrada á terra, coa que aínda mantén un vínculo, xa que ás veces o seu irmán é capaz de vela e incluso ela mesma remata por adoptar o corpo dunha amiga e volver ao mundo por unhas horas.

O feito de que sexa unha morta a que conta a historia pode lembrarnos a obra de Castelao, “Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete”, onde o narrador é un defunto que lembra secuencias da súa vida.

Tamén Manuel Rivas adopta o punto de vista dunha persoa que acaba de falecer  no seu relato “Que me queres, Amor?”.
                                                               Sabrina Sugueti, 2º bacharelato.