mércores, 24 de xuño de 2020

Un libro cada semana...ou cada mes..."Marina"



 
Na Barcelona de 1980 Óscar Drai soña esperto, abraiado polos palacetes modernistas preto do internado no que estuda. Nunha das súas escapadas coñece a Marina, unha rapaza que comparte con Óscar a aventura de mergullarse nun enigma do pasado da cidade. Un misterioso personaxe da posguerra propúxose o maior desafío imaxinable, pero a súa ambición arrastrouno por un camiño sinistro cuxas consecuencias debe pagar alguén aínda hoxe.
Esta foi a novela coa que me incorporei no ilimitado mundo de creatividade e fantasía que os libros poñen ao noso alcance. Carlos Ruiz Zafón non escribe, senón que pinta literatura. E esta é a conclusión que puiden sacar trala lectura deste libro: que se trata dunha peza que, se non  é arte, polo menos acércase a ela. Dende a primeira páxina podemos apreciar o magnífico uso das palabras que Zafón fai: "O tempo e a memoria, historia e ficción, fundíanse en aquela cidade feiticeira como  acuarelas en choiva. Foi alí, ao eco de estradas que xa non existen, onde catedrais e edificios fugados de fábulas tramaron o decorado desta historia". É por isto  polo que recomendaría esta novela incluso a aqueles non acostumados a ler: o estilo de Zafón permítenos deixar voar a imaxinación con palabras precisas e acertadas que sacarán o maior potencial creativo de calquera lector.
Óscar Drai, apenas un adolescente, coñecerá a Marina e mais Xermán, cos que dará os seus primeiros pasos  cara á adultez. Especialmente os máis xoves sentiranse identificados cos sentimentos inocentes de Oscar Drai na súa primeira experiencia no amor,  mentres que outros lectores, máis vellos, verán a relación amorosa que surxe entre Óscar e Marina como o recordo perdido do primeiro enamoramento, que sempre doe. Mais o certo é que a novela de Zafón non ofrece unicamente romance: aqueles lectores en ávida busca de misterio e terror sentiranse fortemente unidos ás páxinas dun libro que ofrece escenarios de estradas baleiras, vivendas abandonadas, cemiterios, orfanatos, terroríficas criaturas monstruosas e moito máis. A novela de Zafón “respira” olvido, decadencia, dor e melancolía.
                                                    Cristian Paredes Franco, 1º Bacharelato Adultos.


luns, 15 de xuño de 2020

Un libro cada semana...ou cada mes..."Un día de decembro"


   Laurie non cre no amor a primeira vista. Ela pensa que unha cousa son as películas e outra a vida real. Non obstante, un día de decembro, os seus ollos atopan os dun descoñecido pola fiestra dun autobús. A maxia xorde e Laurie namórase totalmente, pero o autobús arranca e continúa o seu camiño polas rúas nevadas de Londres.
   Está convencida de que el é o home da súa vida, pero non sabe onde atopalo. Un ano despois, a súa mellor amiga, Sarah, preséntalle a Jack, o seu novo noivo, do que está moi namorada. E si, é el: o rapaz do autobús. Laurie decide esquecelo, pero...e se o destino ten outros plans?
   Este libro atraeume pola súa portada e pola súa sinopse. Desenvólvese en capítulos determinados por datas, onde xorden as voces de Laurie e Jack, o que nos permite coñecer os pensamentos e sentimentos mutuos. Isto pode facer que a historia se desenvolva máis lenta, pero tamén nos deixa momentos emotivos e divertidos.
   Para min o final é curto; despois de todo o que sucede, creo que cun ou dous capítulos   máis cos detalles que creo que á maioría dos lectores nos gustaría saber, sería un mellor peche da historia.
   Como novela catalogada de romántica, paréceme que carece de romance.
   Este libro recórdame a unha película que vin hai uns anos chamada "Algo prestado", onde a mellor amiga da protagonista se convirte na moza do rapaz que lle gusta á protagonista.
   A lectura foi entretida e fixo sufrir en varias partes, o único malo que podo dicir é que o final é demasiado rápido, e que te deixa desexando máis detalles.
                      Laura Lombardero Gestal, 1º A Bacharelato Adultos.
   


mércores, 10 de xuño de 2020

No verán, no teu tempo de lecer, non esquezas a lectura de..."As rulas de Bakunin"



 
Esta novela de Antón Riveiro Coello narra a vida de Camilo, un vello anarquista que viviu nos anos 30 a guerra, o cárcere e o seu posterior exilio no Uruguai. No libro transcorren á vez dúas historias paralelas, as lembranzas do pasado do protagonista e a búsqueda dun libro no presente, que tamén lle fai recordar tempos pasados. A novela conta cuns seis protagonistas: Camilo, o seu avó, Estevo, Dalmiro, Andrés, a súa tía Lola, a súa muller, Rosalía e o seu ex amigo Marcelo (ex amigo pola traizón de cambiarse ao lado fascista).
No presente: Ao longo da novela, o protagonista envíalle cartas a súa defunta muller, polo común, contándolle a súa vida. Camilo vai a Santiago buscar un libro que levaba anos tentando conseguir. Cando chega, vai na procura do vello señor do libro e dáse conta de que e un antigo militante anarquista do FAI, a raíz de que un señor queixouse de que estaba sendo perseguido. Esta persoa resultou ser un antigo garda falanxista do cárcere onde Camilo estivo preso. O propietario do libro, chamado Andrés, cóntalle ao protagonista o que aconteceu no cárcere cando el xa non estaba aló e que os únicos en salvarse foron eles dous  mais outro, grazas a memorizar o libro que o mesmo Camilo recitou para n on ser fusilado. Nese mesmo día, e clebrando que a operación do seu neto cego foi exitosa, o protagonsita e Andrés emborráchanse e recitan un texto en fronte do portal do garda falanxista; en consecuencia, tras una disputa, Andrés é levado ao hospital e desgraciadamente morre, pero Camilo consegue o seu desexado libro.
O seu pasado: Ao longo da novela, Camilo lembra momentos pasados da súa vida como a guerra, o exilio ou o cárcere. A maior parte dos recordos son da súa etapa en Vilaboa, onde foi estudar ao principio dos anos 30, a petición dun amigo do seu avó. Alí rematou os seus estudos e coñeceu á tía Lola, coa que tivo un "desliz" tras a morte do seu amigo Ricardo (finalmente Lola morreu a causa de sífilis por prostituirse tras a morte do seu marido). Tempo despois e co remate da súa etapa de estudante, comeza a participar en manifestacións e accións violentas anarquistas e tamén saír coa súa futura muller. tamén se conta a súa etapa exilado en Uruguai  xunto á súa muller, país no que ambos traballaron durante uns anos, e o seu regreso a Galiza, onde deixou de participar en accións violentas e se adicou á familia, xunto a Rosalía e a súa filla, Branca.
Opinión: Esta novela resultoume sinxela de ler e a trama pareceume moi boa, xa que as lembranzas de camilo teñen lugar arredor dos anos 30 e máis tarde, cando a situación política española era moi convulsa. Este período da historia non é moi estudado polos rapaces da nosa idade, polo que considero importante a lectura deste libro. O meu personaxe favorito é,  obviamente, Camilo, non só porque é o protagonista, senónporque ´un personaxe que viviu moitas aventuras (boas e malas), polo que é o personaxe máis interesante da novela.
                                                              
                                                                       Diego Soilán Abalde, 1º Bac. D. Diúrno.
 
 
 

No verán, no teu tempo de lecer, non esquezas a lectura de..."O segredo da casa de Formoso"



Sentimentos encontrados, confidencias e revelacións; es ti o tipo de persoa que goza deste tipo de lecturas? Pois ben, cómpre informarte de que estás a ler no sitio axeitado!



O segredo da casa de Formoso (Héctor Cajaraville) é unha obra que nos adentra na vida de David, un mozo que vive cos seus pais, Carmiña e Ermelio. Este comezará a estudar a carreira de informática, cando remate o verán. A familia da súa nai ía vender a casa familiar, de maneira que a eles lles tocaría unha parte dos beneficios. Pero, ... Tería esta casa unha historia agochada? Significaría algo para eles? Por causa dos horarios laborais da súa nai, é David quen ten que facerse  cargo de ir coller o diñeiro a Galicia, lugar onde habita a familia. Vano recoller ao aeroporto. A súa curmá Sonia e o seu tío Pastor. Despois, tamén van buscar a Sara,  nai da familia. Así,  lévano ata a súa enorme casa e o rapaz se decata de que non deben ter moi boa relación coa irmá de Sonia, Lucía, polos comentarios escoitados ata o momento.
Sonia é a acompañante de David na súa viaxe, mostrándolle os lugares máis destacados desa zona. Cando van asinar o pacto da casa, os compradores deciden adiantar a data de “entrega” da mesma, feito que Sonia non apoia, defendendo que tiñan as cousas xa planeadas e que se querían adiantar a data deberían de entregar máis cartos. Nun principio,  a familia asustouse por medo a perder todo o ofrecido; non obstante, era obvio que a Sonia avogada comezaba a mostrar a súa capacidade de persuasión, tendo en conta que saíron vencedores. David informa a súa nai do incremento dos beneficios grazas á boa xestión da súa curmá.


Deciden realizar un xantar na casa todos xuntos, lugar no cal residen Sonia e David a partir do dito momento. No faiado David consegue o caderno de comuñón que a súa nai lle pedira.
No momento en que a familia de Sonia e mais David ían xantar, Sonia vese obrigada a irse por motivos de traballo e David aproveita a ocasión para investigar no faiado, lugar onde descobre información sobre o seu avó en relación con París e decide ir ao arquivo de Sinancas para rematar de investigar. Encontraría o noso David algo peculiar na achega de información? Acharía neste momento unha historia escondida tras este fogar? Efectivamente , de acordo coas críticas dos veciños, a visita confirmoulle que o avó conseguira os territorios por culpar a un veciño seu, feito polo cal non tiña unha excelente reputación entre a veciñanza.
Sonia lévao a Baiona, lugar no cal David lle confesa o que atopara, quedando esta abraiada. Ao cabo dun anaco, Sonia recibe a noticia de que ao día seguinte terán que recoller a Lucía no aeroporto. Ao recibila, parece que David e ela non se levarían ben a causa de ter un malentendido. Na casa, os pais non recibiron con alegría o cambio de aspecto que Lucía levaba. Sonia leva a David á festa que lle prometera e, tras rexeitar a invitación da azafata do aeroporto coa que falara anteriormente de ir con ela, confésalle a Sonia que lle gusta e bícanse.
Lucía déixalles intimidade para despedirse no aeroporto e decide quedar na casa. David e Sonia prométense un reencontro. Aínda que as cousas non saíran coma nun conto de fadas, o rapaz tivo a sorte de atoparse con Andrea e Heider, as súas compañeiras do voo de ida, que lle fixeron a volta moito máis amena e divertida.

Lembrade:
A mellor sensación
pode chegar sen intención,
nunha inesperada situación,
non todo cumpre o pensado,
mais sen telo planeado
pode haber éxito asegurado.
 
 
 
Como no caso do noso compañeiro,
mellor que Galicia nin era o diñeiro,
pois o recordo que de alí levaba
era algo para sempre;
mentres que a familia que alí deixaba
a levaba na súa mente.
Candela Martínez Ramos
1º Bach A, Diúrno.
 
 
 
 






martes, 9 de xuño de 2020

Un filme, baseado nun libro, cada semana...ou cada mes..."Os miserables"

 
 
 
   É a historia da vida dun ex-presidiario, Jean Valjean, rexenerado, grazas á axuda dun home, tras dezanove anos de prisión por roubar pan; pero o pasado regresa para facer da súa vida un inferno. Na película pasan moitas cousas, e sempre é o comisario Javert quen ameaza a estabilidade de Valjean...
   A película mostra como a personalidade da xente pode cambiar como consecuencia de diferentes sucesos; chama a atención a evolución do protagonista, radicalmente a ben cando se lle dá a oportunidade (ao principio do filme). Tamén   o antagonista, Javert, home de ideas fixas, que recibe unha lección de Valjean, quen non lle garda rencor e o salva;  ao final da película decátase do cambio para ben do seu "inimigo".
   A película gustounos moito, porque mostra cousas que pasan na realidade, como por exemplo, que a xente xulga a túa vida en función do teu pasado, cousa que non debería suceder. Por outra banda, moitos personaxes, en cambio, non xulgan, senón que se axudan, e vemos que, cando se quere, pode facerse calquera cousa.
   Gustounos especialmente a relación de Valjean con Fantine e Cosette, e o final de Javert.
 Canto ás interpretacións, os actores son moi bos, así que  recomendamos a película.
                    Pávila Juliane de Oliveira, Juan José Marco e Jennifer López, ESA 2 Adultos.
 


xoves, 4 de xuño de 2020

Un libro cada semana...ou cada mes..."Dos velas para el diablo"



     É a historia de Caterina (Cat), que é unha  adolescente que viaxa polo  mundo co seu pai. Cando seu pai é asasinado, Cat perde todo e decide vingarse, pero seu pai era un anxo, co cal só alguén igual de poderoso puido matalo...
   Podería contarvos máis sobre a historia de Cat, pero sería absurdo que vos desvelase até o máis mínimo detalle de máis, posto que vos quitaría o pracer de descubrilo lendo o libro. Sen dúbida recomendo este libro que, segundo a miña opinión, é un dos mellores de Laura Gallego, xa que é unha historia que, aínda que moi extensa, non se fai pesada en ningún momento.
  Déixovos unha frase do libro: "Se pos una candea a Deus, pon dúas para o demo".
                                                 
                                Débora Ferro Bello.  Bacharelato Adultos.