Este libro, que trata
de ensinarnos a realidade da pobreza no mundo así como as dificultades que nos
esperan ao longo da vida, narra a historia dun neno de cinco anos chamado Zezé
que naceu pobre e nunha familia de sete individuos.
O seu pai, despedido
do seu emprego, foi o causante da amargada vida que tivo pola falta de cartos.
Non obstante, el e a
súa familia non se renden e comezan a traballar pra poder manter a casa. De alí
a un pouco, deciden mudarse e, neste momento, Zezé atopa o seu primeiro aínda
que extraño amigo: Minguiño, a planta de laranxa lima.
A partir dese momento,
a vida do neno foi a mellor. O seu tío, Edmundo, descubriu que aínda que non
lle ensinaran Zezé sabía ler e, unha vez na escola, simpatizou coa súa mestra.
Máis tarde aconteceu o
mesmo co señor Ariovaldo, o cantante, e non tardaron en facer as súas cantigas
en dueto. A este seguiulle Manuel de Valadares, un Portugués cun coche luxoso ó
que lle xurou a querra pero, ao descubrir as súas outras facetas, quereuno
mesmo coma a un pai.
Pero, como a vida non
é sempre doce e alegre, a traxedia aconteceu. O seu irmán Totoca contoulle que,
ao ensanchar as rúas, ían cortar a súa planta de laranxa lima. Zezé non llo creu
e decidiu sair a xogar.
Preto da estación do
tren estendíase o rumor de que o Portugués morrera atropelado polo Mangarativa,
o tren máis rápido e forte da liña, e non tardou en chegar aos oídos de Zezé.
Afectoulle tanto que enfermou, sopesando a idea de que se a vida era tan mala,
Minguiño tamén podería morrer. Estivo a pouco de finar, e cando se recuperou a
súa irmá deulle a primeira flor da súa planta de laranxa e lima. Non só foi a
primeira, tamén a derradeira.
(Marcos Freire, 1º da ESO)
Ningún comentario:
Publicar un comentario