UN LIBRO CADA SEMANA

 UN LIBRO CADA SEMANA

Acabo de rematar a lectura de O estraño caso do Doutor Jekyll e Mr. Hyde, de R. L. Stevenson. Este libro desata en min unha serie de cavilacións, e esas cavilacións conducen a tratar incontables temas. Gustaríame falar da dualidade que ten o ser humano, principal tema do libro. Eu escoitara con anterioridade que o Doutor Jekyll pretendía cos seus experimentos volverse mellor. Tras ter xulgado a obra cos meus propios ollos, non dubido en dicir que non é dese modo como se producen as cousas, nin de lonxe. A creación de Hyde non é máis que o cumprimento dun desexo que o ser humano leva na parte máis interna da súa personalidade. Isto é, a posibilidade de separar o anaco, a componente poderiamos dicir escuro, de nós mesmos, coa finalidade de desátalo sen sentir culpabilidade de ningunha clase. O cal provoca un dilema moral que o autor aproveitou de forma soberbia.

É acaso ético querer desdobrarnos en dúas personalidades, unha delas psicopática, para a realización das nosas falcatruadas e anhelos máis profundos? Esta é unha das preguntas que na miña humilde opinión, todo ser humano se fai máis dunha vez na súa vida.

Pero, digo eu, non é tamén xenuinamente humano o desexo de podernos liberar do remordemento?

Esta cuestión obrígame a falar do significado dese concepto. A culpa é unha soga encargada de asfixiar o ser humano. Non obstante,  é, ao mesmo tempo, dende unha perspectiva negativa da humanidade, a encargada de gardarnos de ser unhas criaturas despiadadas e vingativas que viven para tomar represalias. Despois está quen se vale desta emoción para controlar os demais.

No caso de Jekyll sería a necesidade de sentirse libre a que escravizaba ao doutor, coma unha forza manipuladora, transformándoo en alguén capaz de facer calquera cousa mentres adoptase a forma do psicópata: Hyde. Pero a acción contedora da culpa e a propia conciencia do personaxe obrigan a Jekyll a suicidarse para previr aos outros do lado cruel que tanto aborrecía.

Jekyll só quería liberarse da súa bondade restritiva, aferrándose á vida e rexeitando as regras dunha sociedade protocolaria na que o honor e a xenerosidade son valores elementais para a supervivencia.

Proba disto é o final, onde arremete contra o desventurado Jekyll polo seu grao de “inmoralidade”.

A pesar do moito que Stevenson condea o inocente desexo do doutor, non creo que se poida categorizar como inmoral. O que realmente foi inmoral é ter permitido que ese sentimento de euforia e liberación lle impedise ver que se estaba a converter nun monstruo.

Rematando xa, este é un grandísimo libro cuxa lectura fai que nos reformulemos moitos aspectos da humanidade. Somos capaces de crear varias posturas opostas e contraditorias e iso é o que permite o estado reflexivo que nace ao final.

Con todo, e malia ser unha novela maravillosa, non é tan boa mentres a estás lendo como cando xa a tes rematada. Ao meu ver, a obra só se pode valorar despois de ter pasados uns vinte minutos do seu remate. Polo que recomendo encarecidamente a súa lectura íntegra.

                        Ainhoa Grandío Álvarez, 1º de Bacharelato.