UN LIBRO CADA SEMANA

UN LIBRO CADA SEMANA
SEMANA DO 15 AO 19 DE DECEMBRO

Mark Twain,  Un ianqui por Europa camiño de Terra Santa.

   Sempre me gustou a literatura de viaxes, é unha cómoda forma de viaxar sen moverse do sillón. E sempre me gustou Mark Twain porque me encantan os escritores con sentido do humor. As crónicas das viaxes polo mundo deste marabilloso autor ofrecen ambas as dúas cousas: viaxes e sorrisos (gargalladas ás veces). Hoxe coméntovos brevemente Un ianqui por Europa camiño de Terra Santa onde Twan fai a crónica desa longa peregrinaxe, sempre cunha visión crítica do que se vai atopando: xentes, paisaxes, costumes.  Na obra está o mellor Twain:

Irreverente: ...Quero dicir catro palabras referentes a Miguel Anxo Buonarrotti. Eu soía adorar o espléndido xenio de Miguel Anxo -ese home grande en poesía, escultura, pintura e arquitectura-, grande en canto emprendeu. Pero non quero a Miguel Anxo como almorzo, comida, cea...(...) en Xénova,el proxectouno todo. En Milán, el ou os seus discípulos proxectárono todo (...)En fin, ese eterno latoso proxectou a Cidade Eterna e, se non menten os homes e os libros, pintou todo canto nela hai.(...). Nunca  me sentín tan fevorosamente agradecido, tan calmado, tan tranquilo , tan cheo de paz  ,coma onte, cando me enteirei de que MiguelAnxo estaba morto.

Autocrítico: Unha pequena mesquita está no lugar antano ocupado, segundo a tradición, poa vivenda da viúva. Dous ou tres árabes anciáns están sentados á entrada. Entramos  e  os "peregrinos" arrincaron mostras dos muros (...). Era case o mesmo que arrincar anacos do corazón daqueles vellos árabes.

Reflexivo: Lagartos grises -eses herdeiros das ruínas e da desolación- móvense entre as rochas ou toman o sol, inmóbiles. Ali onde reinou e sucumbiu a prosperidade, onde houbo alegría e hai tristeza, onde brillou a pompa da vida, substituída agora polo silencio e a morte, alí establece o seu fogar o lagarto e búrlase da vaidade humana.

   Ás veces, porén, alguhas das súas observacións sobre a xente que se  vai atopando resultan pouco respectuosas;aforro exemplos, que atoparedes en abundancia ao longo da obra e que, aínda tentando entendelas como froito dunha mentalidade doutros tempos, son o que afea unha obra, polo demais, moi recomendable.

(Susana Piensos, prof. de Lingua Galega e Literatura no IES 'Eusebio da Guarda).

 

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::





UN LIBRO CADA SEMANA

SEMANA DO 9 AO 12 DE DECEMBRO

“The lovely bones”

“The lovely bones”, “Desde mi cielo” en español (traducida por Aurora Echevarría Pérez) é unha novela dramática curta da escritora estadounidense Alice Sebold. Trátase da historia de Susie Salmon, unha nena de catorce anos que é secuestrada, violada e asasinada polo seu veciño. A partir do momento en que ela morre, ascende ao ceo, onde narra a súa historia e observa os seus pais e amigos. A súa tráxica morte impídelle seguir adiante e tena amarrada á terra, coa que aínda mantén un vínculo, xa que ás veces o seu irmán é capaz de vela e incluso ela mesma remata por adoptar o corpo dunha amiga e volver ao mundo por unhas horas.

O feito de que sexa unha morta a que conta a historia pode lembrarnos a obra de Castelao, “Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete”, onde o narrador é un defunto que lembra secuencias da súa vida.

Tamén Manuel Rivas adopta o punto de vista dunha persoa que acaba de falecer  no seu relato “Que me queres, Amor?”.

                                                               Sabrina Sugueti, 2º bacharelato.