Un filme cada semana...ou cada mes..."La gran familia"

   Os que temos unha certa idade temos esta película,  de 1962, como recordatorio de como era a vida   na nosa infancia. Certo que recordatorio idealizado, representativo da vida  da clase media urbana do chamado "segundo franquismo" e, para algúns, cursi e edulcorado, propaganda dun modelo de familia promovido  polo réxime (a película foi declarada "de interese nacional"), pero que transmite alegría de vivir , amor e unión familiar, polo que se considera unha das películas "de Nadal" por excelencia. É, ademais, un clásico do noso cine e, sen ser unha obra mestra, é un filme moi estimable, moi agradable de ver, cunha historia  ben narrada, de ritmo moi áxil, unhas interpretacións en xeral excelentes (varios dos mellores actores da época,- e que bos eran e que ben vocalizaban-, forman parte do elenco), un sentido do humor amable e inocente e  unha fotografía  en luminoso branco e negro. Quen se achegue a ela desde o descoñecemento do que era a España da época, e máis aló da idealización da que falabamos ao principio desta recensión, comprobará como mudamos como sociedade. Ademais de por ser unha película familiar, este clásico soe volver a casa polo Nadal porque a súa terceira parte, a máis lembrada, se desenvolve nestas datas, como un conto agridoce con final feliz.

   O filme foi tan poular que tivo dúas secuelas, que non atinxiron o nivel da primeira, e que constitúen con ela unha triloxía, da que a terceira parte. realizada xa na democracia, presenta uha diferenza notable de ton coas dúas anteriores.

   A secuela máis inmediata, "La familia y uno más", tres anos posterior, segue a liña ideolóxica e argumental da primeira, mais non aporta nada novo e limítase a aproveitar o seu éxito. Agradable tamén de ver, aínda que prescindible, ten a curiosidade para nós, coruñeses, de que un episodio do argumento se desenvolve na nosa cidade, moi de moda na época. 

   Canto a "La familia bien, gracias", xa  do ano 1979, presenta  características do cine da transición, e, cun espírito absolutamente distinto das  outras, mostra o cambio social que estaba experimentando o país na incipiente democracia, cae por momentos na caricatura, cun humor de "sal groso" moi da época,  e parece transmitir o fracaso educacional e vital dos personaxes  das primeiras, películas en branco e negro pero agridces e, pese a todo, optimistas, por contraste con esta, en cores, amarga e desencantada.

   Existe unha cuarta secuela, televisiva, "La familia treinta años después"(1999) que só conserva relación coas anteriores na presenza dalgún personaxe supervivente, pero que é un produto de nulo valor cinematográfico. Iso si, mostra a popularidade da saga que, quen sabe, quizais nos sorprenda cunha quinta parte xa en IA...

                                                                                                                        SP.