Un filme clásico...en homenaxe a Alain Delon.

 Reproducimos da recensión,  publicada o 25 de xuño, da novela "Il gatttopardo" e da súa versión cinematográfica, a parte referida a esta última, como homenaxe a un dos seus protagonistas, Alain Delon, que acaba de falecer. Un grande do cinema, propietario dun dos físicos máis fermosos da historia, dunha personalidade difícil, por veces conflitiva, politicamente incorrectísima pero sempre sincera e inconfundible. Un actor versátil a quen, creo, a súa beleza lle impediu por veces ser valorado polo seu facer e que, no caso da película que comentamos, non dos seus mellores papeis pero si dos máis populares, se identificou tanto co personaxe que interpretou que cada vez que relemos o libro,  sentimos que el é Tancredi. Descanse en paz.

A novela, publicada en 1958, tivo, en 1963, unha versión cinematográfica, considerada obra mestra até o punto de ser, para moitos, un dos infrecuentes casos en que a película é superior á obra literaria na que se basea, opinión coa que non concordo. "Il gattopardo" de Visconti é unha adaptación relativamente fiel da novela, con algunha licenza de peso, como a eliminación dos capítulos finais, co que a morte do protagonista só queda suxerida no filme. Ademais, o punto de vista de don Fabrizio, as súas reflexións e observacións, (tan importantes na novela), fican esvaecidas no filme, substituídas por xestos, silencios, olladas na, por outra banda, moi celebrada  interpretación de Burt Lancaster quen, porén, non consegue transmitir todos os matices emocionais do personaxe.

A película é visualmente moi fermosa, a fotografía excelente, en especial na reprodución da areosa e poeirenta terra siciliana; hai, ademais, escenas que parecen cadros, que representan moi ben a mestura de luxo e decadencia en que vive a familia protagonista. Os personaxes tenden, en xeral, á caricatura; esta tendencia ao exceso bufo non a percibín tan claramente na novela, onde o ton é acedamente irónico.

A narración resulta un pouco plana, ás veces parece que non avanza, que se recrea en exceso nos detalles (moi expresivamente, un espectador dixo que na película había "demasiados complementos circunstanciais") e hai certa desproporción na súa estrutura (a famosa escena do baile é, para algúns, o miolo temático do filme  mentres para outros é excesivamente longa). En todo caso, a película, como dixemos, respecta bastante fielmente a obra de Tomasi di Lampedusa e está considerada un clásico.