luns, 15 de setembro de 2014

UN LIBRO CADA SEMANA



UN LIBRO CADA SEMANA (SEMANA DO 15 AO 19 DE SETEMBRO DO 2014)

Tiven a inmensa fortuna de ver este día no escaparate da librería do meu barrio este libro que teño nas mans. Foi velo e sentirme atraída por el; só lle lera a este autor Un mundo feliz, e diso vaiche boa, e da súa faceta como contista descoñecíao todo. A edición de Cuentos selectos, de Aldous Huxley pola editorial arxentina Edhasa, da man –prólogo, notas e tradución- de Matías Serra Bradford, salvo algunha frase de discutible sintaxe, merece un sobresaínte.
Son relatos que se len con inefable pracer. Cultiva con deleitación este autor a arte literaria, sen descoidar  nunca catro ingredientes básicos: o contexto (a paisaxe exterior e a paisaxe interior, nun equilibrio propio do Signo Lingüístico Superior, onde se combinan caras ou planos de inseparable unión: vida e pensamento; pensamento e diálogo; literatura e vida), a estética (as boas maneiras de narrar, sen demasiados aditamentos superfluos, pero con innegable amor á linguaxe), unha fina ironía e, por último, unha irresistible atracción do británico por Italia.
Hai varios contos soberbios, pero quedo con tres: un que transcorre en Venecia  (a Venecia das máscaras –tampouco os arxentinos foron inmunes á serenísima señora, lembro agora Máscaras venecianas, de Bioy Casares-, da música de cámara, dos pintores sublimes), “El retrato”; outro titulado “Túneles verdes” (hai que lelo: formula unha dicotomía intelixentemente dirixida, entre unha muller nova soñadora de rica mente imaxinativa nun corpo atlético –cando o deporte era aínda inverosímil en formas femininas- e un sesaxenario necesitado de poesía e dun interlocutor válido capaz de  apreciar o seu espírito). O terceiro desta tríade é “Monjas a la mesa”, de estrutura simple –puro diálogo entre dous amigos nunha mesa-, cunqueiriano (un relato dentro doutro relato), ousado na súa incursión na sempre difícil técnica da metaliteratura: asistimos á literatura en curso, nunha especie feliz de ars essendi.
Encantoume este libro. Oxalá caian moitos máis tan bos nas miñas mans. E nas vosas tamén. Huxley, como temperamento, como ser humano, está ben fotografado no prólogo de Matías Serra. Tiña graves problemas nos ollos, incluso unha vez sufriu unha cegueira que lle durou certo tempo e aproveitou para aprender braille. Posteriormente ironizaba dicindo que era moi útil o braille, sobre todo para ler nas noites de inverno debaixo das mantas. Estupendo! Que enfoque positivo diante da adversa fortuna, que diría o outro… Espero que algún de vós se anime a ler a Huxley.
(Mª Rosario Soto Arias, catedrática de Lingua Galega e Literatura no IES 'Eusebio da Guarda' da Coruña)


Ningún comentario:

Publicar un comentario