UN LIBRO CADA SEMANA (SEMANA DO 15 AO 19 DE SETEMBRO DO
2014)
Tiven a inmensa fortuna de ver este día no escaparate da
librería do meu barrio este libro que teño nas mans. Foi velo e sentirme
atraída por el; só lle lera a este autor Un
mundo feliz, e diso vaiche boa, e da súa faceta como contista descoñecíao
todo. A edición de Cuentos selectos,
de Aldous Huxley pola editorial arxentina Edhasa, da man –prólogo, notas e
tradución- de Matías Serra Bradford, salvo algunha frase de discutible sintaxe,
merece un sobresaínte.
Son relatos que se len con inefable pracer. Cultiva con deleitación
este autor a arte literaria, sen descoidar nunca catro ingredientes básicos: o contexto
(a paisaxe exterior e a paisaxe interior, nun equilibrio propio do Signo
Lingüístico Superior, onde se combinan caras ou planos de inseparable unión:
vida e pensamento; pensamento e diálogo; literatura e vida), a estética (as
boas maneiras de narrar, sen demasiados aditamentos superfluos, pero con
innegable amor á linguaxe), unha fina ironía e, por último, unha irresistible
atracción do británico por Italia.
Hai varios contos soberbios, pero quedo con tres: un que
transcorre en Venecia (a Venecia das
máscaras –tampouco os arxentinos foron inmunes á serenísima señora, lembro
agora Máscaras venecianas, de Bioy
Casares-, da música de cámara, dos pintores sublimes), “El retrato”; outro
titulado “Túneles verdes” (hai que lelo: formula unha dicotomía
intelixentemente dirixida, entre unha muller nova soñadora de rica mente
imaxinativa nun corpo atlético –cando o deporte era aínda inverosímil en formas
femininas- e un sesaxenario necesitado de poesía e dun interlocutor válido
capaz de apreciar o seu espírito). O
terceiro desta tríade é “Monjas a la mesa”, de estrutura simple –puro diálogo
entre dous amigos nunha mesa-, cunqueiriano (un relato dentro doutro relato),
ousado na súa incursión na sempre difícil técnica da metaliteratura: asistimos
á literatura en curso, nunha especie feliz de ars essendi.
Encantoume este libro. Oxalá caian moitos máis tan bos nas
miñas mans. E nas vosas tamén. Huxley, como temperamento, como ser humano, está
ben fotografado no prólogo de Matías Serra. Tiña graves problemas nos ollos,
incluso unha vez sufriu unha cegueira que lle durou certo tempo e aproveitou
para aprender braille. Posteriormente ironizaba dicindo que era moi útil o
braille, sobre todo para ler nas noites de inverno debaixo das mantas.
Estupendo! Que enfoque positivo diante da adversa fortuna, que diría o outro…
Espero que algún de vós se anime a ler a Huxley.
(Mª Rosario Soto Arias, catedrática de Lingua Galega e Literatura no IES 'Eusebio da Guarda' da Coruña)
Ningún comentario:
Publicar un comentario